Bangkok & Ayuthaya

Vanuit de luchthaven Don Muang namen we een taxi naar ons hotel, Ibis Riverside.  Het was al donker en tijdens deze 1u durende rit over de snelwegen in Bangkok waren we onder de indruk van het grote aantal torenhoge verlichte wolkenkrabbers.

De volgende ochtend, zondagmorgen, namen we de gratis pendelbus van ons hotel naar de skytrain (bleek slechts 10 min. stappen).  Deze trein, die op een viaduct boven de rijweg rijdt, was een snelle en makkelijke manier om ons e te verplaatsen in deze grote stad.  We stapten uit aan de Chatuchak Market, een van de grootste markten ter wereld.  Als we iets leuks zagen, moesten we het direct kopen, want in deze wirwar van straatjes en kraampjes was het moeilijk om de weg terug te vinden.  We kochten er goedkoop T-shirts voor David en een klein cadeautje om uit te delen aan de vriendjes in de klas.

Op terugweg naar het skytrain-station wandelden we door een groot park.  Toon en Janne speelden er op een speelplein tot het zweet van hun gezichtjes stroomde.  Wat was het heet in Bangkok, 35°C. 

In de namiddag namen we de skytrain naar Siam, één van de vele grote shoppingmalls van Bangkok.  We konden er zowat alles vinden: Mc Donalds, Burgerking, westerse kledij, juwelen, een enorme supermarkt, …  Op de kelderverdieping van dit winkelcentrum bevond zich ook Seaworld.  Het was ondertussen 17u geworden, dus alle extra shows waren afgelopen.  We lieten dit niet aan ons hart komen en kochten 4 tickets.  Uiteindelijk waren we blij dat we zo laat waren, want de grote drukte was voorbij.  Toon en Janne huppelden van aquarium naar aquarium.  Dit werd vergezeld met veel oh’s, ah’s en wow’s.  We zagen onder andere reuze grote kingkrabben, zeepaardjes, engelvissen, kogelvissen, haaien, pinguïns, Nemo, Dory, … We leerden veel bij over de onderwaterwereld.  Wist je dat haaien hun tanden verliezen en in hun leven tot 30.000 tanden krijgen?  Ze leggen ook eieren, we mochten zo een leeg ei vasthouden.  De kids vonden vooral het aaien van de krab, zeester en zeekomkommer het leukste.  Toon vond dat de zeekomkommer maar slap aanvoelde.  Op terugweg naar ons hotel vertelden Toon en Janne honderduit over de dingen die ze hadden bijgeleerd. 

Op maandag namen we terug de skytrain, gevolgd door de metro.  Janne bleef de metro maar ‘de moltrein’ noemen.  We stapten uit aan het treinstation Hualampong en kochten er voor een “appel en een ei” (46 Bath) treintickets naar Ayuthaya in derde klasse.  Aan het loket vroegen we wanneer de trein zou vertrekken.  Ze zeiden dat we ons moesten haasten, want de trein vertrok binnen 5 minuten.  Na een korte spurt installeerden we ons in de trein.  Het was vrij warm, maar enkele ventilatoren aan het plafond en de open ramen van de wagon maakten het draaglijk.  Gedurende de twee en een half uur durende rit kwamen vele verkopers hun waren aanbieden, ze verkochten fruit, koele drank, belegde boerhammen, … 

Rond de middag stapten we uit in Ayuthaya.  We wandelden de korte weg naar ons hotel, onderweg vonden we een winkel waar fietsen met kinderzitjes werden verhuurd.  Er was slecht 1 fiets met zitje voorradig, maar we zagen achter de toonbank nog een zitje liggen.  We wezen hen hierop en vroegen of we 2u later mochten terugkomen om 2 fietsen met zitje te huren.  Dit was geen probleem.  Toen we terugkwamen bleek het 2de kinderzitje geen gordel te hebben. We losten het dan maar op door Janne vast te maken met een soort snelbinder die normaal als bescherming boven de fietsmand werd gebruikt, om tijdens het rijden graaiende dieven op brommers te ontmoedigen.  We kregen nog een plan van de tempels in Ayuthaya, daarna waren we ready to roll.

Onze fietstocht bracht ons van de Wat Suwandararam, langs de ruïnes van het Pom Phet Fort naar de Wat Phrae Mahathat.  Deze laatste tempelruïne staat gekend voor het boeddhabeeld dat overgroeid is door de wortels van een boom.  Toon en Janne maakten er een zoektocht van.  We stuurden hen eerst rondom de tempel, zodat ze pas op het einde, vol enthousiasme, het beeld vonden.  We hadden een gezellige babbel met een Duits koppel met een kindje.  Tot slot fietsten we nog wat rond de historische sites in het avondlicht, waarna we ons terug naar het hotel begaven.  We mochten de fietsen parkeren aan het hotel omdat we ze voor twee dagen gehuurd hadden.

De volgende morgen kropen we opnieuw op de fiets, deze keer met onze bagage.  Toon en Janne genoten ervan om nog eens rond gevoerd te worden.  Papa en mama moesten hard trappen om in de hitte de bruggen op te raken.  In het schuim en in het zweet kwamen we aan in de Wat Chaiwatthanaram, aan de oevers van de rivier.  Toen we deze bezocht hadden en wat uitgerust waren, fietsten we in slowmotion door naar de Wat Ya Chai Monkol.  Langs de muur om de tempel stonden tientallen boeddhabeelden die door gelovigen (en toeristen) mits een donatie konden worden aangekleed.  Hoe groter het beeld, hoe duurder het oranje gewaad.  Het was nog geen middag, waardoor er nog veel “naakte” beelden te zien waren.

Toen we terug aan onze fiets kwamen, was het zadel en het fietszitje super heet geworden in de blakende zon.  We goten er wat van ons reeds lauw geworden water op voor we konden vertrekken.  Een laatste krachtinspanning bracht ons terug naar het station, waar we onze fietsen terug inleverden.  Aan een klein straatstalletje kochten we kleine kipbrochettes en fris water om te verorberen op het perron terwijl we op de trein naar Bangkok wachtten.

De treinrit terug naar Bangkok was een pak heter dan de heenreis, omdat de ventilator boven ons hoofd de geest gaf.  Rond 16u kwamen we aan in Bangkok Hualampong-station waarna we terugspoorden naar Ibis Riverside met de metro en de skytrain.

Na een verkoelende duik was het tijd voor Janne en Nele om hun nagels te laten lakken in een lokaal beautysalon met airco.  We waanden ons even in de westerse wereld.  Ondertussen konden Toon en papa de was wegbrengen en enkele Pokémons vangen.

De volgende morgen namen we dicht bij ons hotel een overzetboot naar de Sathorn-pier, aan de overkant van de Chao Phraja-rivier.  Van daaruit bracht een overvolle expressboot (met oranje vlag) ons naar het Grand Royal Palace, een paleis dat dienstdeed als koninklijke residentie tussen het einde van de 18de eeuw en het midden van de 20ste eeuw.  Voor we binnen mochten moest David opnieuw zijn lange broek aantrekken, boven zijn short.  Nele, die een sjaal rond haar schouders had gewikkeld, werd echter niet toegelaten door de controleur aan de ingang van het paleis.  Ze werd naar de toeristenshops verwezen om een T-shirt te kopen dat de bovenarmen bedekte.  Het was de eerste en enige keer deze reis dat een schouderbedekkende sjaal niet volstond.

Janne vond de blinkende tempel bij het prinsessenpaleis prachtig en passend.  In de paleis-tempel, de Wat Phra Kaew, stond een smaragdgroene Boeddha.  We hadden een reuzegrote, groene Boeddha verwacht, maar troffen een zeer klein exemplaar aan.  Toon was blij dat deze boeddha zijn lievelingskleur had.  De buitenzijde van de tempel vonden we veel imposanter.  Deze was versierd met mooie ogre-beelden, blinkend glaswerk en edelstenen.  We liepen er de ganse voormiddag rond.  Toon noemde de tempel al snel de shrek-tempel.

Toen we van het paleis naar de Wat Pho wandelden, passeerden we vele tenten.  Bussen vol rouwende Thai konden daar een “rouwmaaltijd” krijgen ter ere van hun op 13 oktober 2016 overleden koning Bhumibol.  Toon en Janne moeten er zeer dorstig hebben uitgezien, want ze kregen 4 gratis flesjes vers water aangeboden.  De flesjes waren versierd met een rouwetiket en de afbeelding van de overleden vorst.  We vonden een verhoogje om op te zitten, daar aten we onze lunch (stokbrood met kaas, subtiel meegenomen van het buffet in Ibis).  Na drie kwartier werden we weggejaagd door een politieagent die op het verhoog moest staan om zijn bewakingsplaats terug in te nemen.

Toen de innerlijke mens versterkt was, zetten we koers naar de Wat Pho.  Toen we zagen dat er opnieuw een liggende Boedha te zien was, twijfelden we even of we wel zouden binnen gaan (we hadden al een zeer mooi exemplaar gezien in Myanmar).  We besloten toch binnen te gaan en verkenden het rustige en mooie complex rond de tempel.  Bij ons toegangsticket was een gratis flesje water inbegrepen.  Ook al hoefden Toon en Janne niet te betalen, toch kregen ook zij elk een flesjes water aangeboden. 

De liggende Boeddha bleek toch zijn geld waard te zijn.  Hij zag er anders uit (minder kitscherig) dan de grootste die we in Myanmar zagen en Toon merkte op dat hij geen wimpers had.  Aan de rugzijde van het beeld doneerden de kindjes elk twintig bath.  In ruil daarvoor kregen ze elk een potje vol kleine muntjes dat ze één voor één in een rij metalen potten mochten gooien.  Toon vergat af en toe waar hij was gebleven.  Zo gooide hij soms tweemaal in dezelfde pot, waardoor hij niet genoeg centjes had voor alle potten.  Hij loste dit dan maar op door centjes van anderen op te rapen die naast de potten gevallen waren.

Nadat we de Wat Pho verlieten namen we opnieuw een overzetboot naar de Wat Arun.  Aangezien deze tempel in de stijgers stond, mocht hij niet beklommen worden.  Nele was verzadigd door de tempelbezoeken, dus besloten we deze niet meer te bezoeken.  We liepen het kleine straatje naast de tempel door en stopten bij een klein koffiehuisje.  Toon en Janne kozen er elk een ijsje.  Tijdens het uitscheppen van hun ijsje stopte een lieve monnik hen beide geld toe.  Hij wou hun ijsje betalen.  De kindjes beloonden hem door met hun lekkernij te poseren voor een foto.  Ondertussen genoten wij van een lekkere verse koffie (geen oploskoffie).

Aan het strand in Cambodja hadden we de kindjes beloofd om snorkelmateriaal te kopen, aangezien we daar geen passende duikbrillen vonden voor hen.  We namen een taxi naar Charan Sanit Wong, een schoppingcentrum op 8 kilometer van waar we waren.  Door de grote trafficjams, deden we er een uurtje over.  Daar kochten we in decathlon voor Toon, Janne en David een modern snorkelmasker.

De volgende ochtend wandelden we naar de kade om een longtailboat te huren naar de floating market.  De dame die de boot verhuurde zei dat er op weekdagen maar een kleine market was, de grote markt was enkel in het weekend.  Het was onze laatste dag in Bangkok, dus besloten we dat de kleine markt ook goed was.  Ze bood ons een kleine toer aan, maar we konden afdingen en kregen een grote toer voor hetzelfde geld.  De boatdriver vroeg ons om een reddingsvest te dragen op de grote rivier, want wanneer andere boten passeerden werden we soms hevig door elkaar geschud.  We voeren een sluis binnen om de lager gelegen binnenwateren te bereiken, waarna de reddingsvesten terug uit mochten.  We zagen er het dagelijkse leven langs het water.  Toon en Janne vonden de wasmanden en emmers, die dienstdeden als brievenbus, zeer grappig.  Op onze tocht zagen we slechts drie bootjes die hun koopwaar aan de man brachten.  We kochten er een groene waaier voor Toon en een flesje water.  Van een kleine floating market gesproken...  We waren in de toeristenval getrapt, toch vonden we het een leuke boottocht.

In de namiddag mochten de kids een ganse namiddag ravotten in het zwembad, met als leukste attractie het uitproberen van het snorkelmateriaal.  ’s Avonds had Nele een kookles geboekt.  Hier werd eerst een uitleg gegeven over de typische Thaise ingrediënten en kruiden, daarna moest ze de handen uit de mouwen steken.  Haar groepje telde 6 personen en elk moest zijn eigen potje wokken.  Volgende gerechten stonden op het menu: hot and sour shrimp soup, pad thai, kip met rode curry en peanut, kip met vers gemaakte groene curry en mango sticky rice.  Nu hopen dat ze het thuis ook kan reproduceren… In elk geval kreeg ze een kookboekje met alle recepten.  Ondertussen was David van thuiswacht en ging hij met de kindjes pizza eten.