Wuivende palmbomen ... paradise!

Namaste,

Op 16 februari kwamen we 's avonds aan met de trein in Mumbai.  Mits de hotels hier erg duur zijn (de goedkope kamers waren allen bezet) trokken we toch terug naar het appartement van Ajay om te overnachten.  Er werd over het voorval van enkele dagen terug niet meer gesproken.

De volgende ochtend vertrokken we rond 10 uur met een tuktuk naar de domestic airport van Mumbai.  Na een uurtje vliegen landden we in Dabolim, de luchthaven van Goa.  In de luchthaven zochten we een taxidriver om ons naar Candolim te brengen.  We probeerden te onderhandelen over de prijs omdat we die vrij duur vonden, maar er werden vaste prijzen geafficheerd.  We stemden dan maar toe.

Toen we buiten het luchthavengebouw kwamen, zagen we daar verschillende taxibedrijven met goedkopere tarieven.  We zegden aan onze chauffeur dat we ons bedrogen voelden en ons geld terug wilden.  Uiteindelijk gooiden we het op een akkoord om ons voor een lagere prijs naar Candolim te brengen en ons te helpen zoeken naar een goed hotel.

Candolim ligt in het noorden van Goa.  Dit gebied is eerder duur en de zandkust wordt druk bezocht door de Indiers uit Mumbai, maar ook oudere buitenlanders brengen de winter hier door.

Het hotel waar we verbleven was redelijk duur.  Het dubbel van wat we tot nu toe maximum betaalden voor een overnachting, maar goedkoper konden we niet vinden.  Het ontbijt was wel inbegrepen.  We hadden een zwembad tussen de palmbomen, airco op de kamer, televisie (om de olympische winterspelen te volgen) en een warme douche.  Een beetje luxe in de periode dat David op tram 3 stapt mag wel.

Om 16 uur doken we voor het eerst op deze reis in een verkoelend zwembad.  Zalig!  Die avond gingen we naar een heel verzorgd restaurantje.  Zo zijn er hier blijkbaar veel.  Wonder boven wonder stond hier rundsvlees op het menu, de eerste keer in zeven weken.  Of het nu koe of waterbuffel was, we weten het nog steeds niet, maar de gegrilde steak met frietjes smaakte heerlijk! Om middernacht vierden we de 30ste verjaardag van David met een fles Old Monk (Indische bruine rum) en cola op het terras van onze kamer.

De volgende middag maakten we een wandeling op het strand en aten we salade nicoise.  In Goa kan je overal rauwkost eten, want alles wordt gewassen met gechloreerd water. Smaken dat dat terug deed...  Na de middag ging David naar de kapper, want zijn nektapijt begon op een oerwoud te lijken.

Nadien gingen we op zoek naar een reisbureau waar we treintickets wilden kopen naar Hampi.  Blijkbaar zijn er wekelijks maar twee treinen met die bestemming en moeten we tickets kopen in een andere stad.  Het enige wat we konden boeken was een volledig pakket met hotel en tickets, maar dit leek ons veel te duur.  Daarnaast bleek de temperatuur in Hampi boven de 45 graden te zijn, dus besloten we voor de rest van de reis in Goa te blijven.  We waren het bezoeken van tempels na 6 weken een beetje beu.  We hebben al genoeg indrukken en wilden nu een beetje relaxen.

's Avonds gingen we terug naar het zelfde restaurant als de avond voordien.  Deze keer bestelden we een zeevruchtenschotel met kreeft.  De duurste maaltijd van onze reis, maar dat mag wel op een dertigste verjaardag.  We sloten af met chocomousse en Nele zorgde voor een kaarsje op die van David.

De volgende ochtend lagen we voor het eerst op een strandzetel en zwommen we in zee.  Golven tot 1,5 meter... heerlijk. Maar ook zo verraderlijk.  Tegen 14 uur gingen we in het zwembad van het hotel in de schaduw van de palmbomen zwemmen.  We begonnen toen pas bewust te worden dat de we beiden goed verbrand waren.  Nele's dijen waren goed rood en de buik, rug en schouders van David zo mogelijk nog roder.  Deze lichaamsdelen hadden de zon nog niet gezien in India.  Die nacht en de volgende dag was het afzien geblazen: jeuk en pijn.  We gingen aftersun kopen om dit te milderen.

Op zondag 21 februari besloten we meer zuidelijke stranden van Goa op te zoeken.  Mits we toch niet in de zon durfden, konden we er maar beter een reisdag van maken.  Een taxi bracht ons in twee uur 100 km verder naar Palolem.  We reisden door het Sahyandri gebergte, vol loofwouden.

Aangekomen in Palolem betrokken we een bamboe-palmblaren hut voor een spotprijsje.  Nadeel aan deze hut was dat we geen persoonlijke wc en douche hadden.  Gelukkig hadden we de eerste hut van de cirkel met het beste zicht op de zee.

Het strand is er eentje "uit de boekskes" en benadert, in India, waarschijnlijk het meest het typishe paradijsstrand.  De zandstrook wordt afgelijnd met een gordijn van kokospalmen.  De baai vormt een perfecte curve van wit/goud zand.  Zuidwaarts afbuigend naar een rotsformatie en het noorden van de baai wordt afgesloten door een uitloper van het Sahyandri gebergte, dicht bebost tot aan de zee.

In de schaduw van de kokospalmen ligt het ene kleurrijke huttenkamp naast het andere met ertussen de shacks (strandsbars en - restaurants), waar we iedere ochtend, middag en avond onze innerlijke mens versterken. Het eten is om je vingers van af te likken.  De kilootjes die we de afgelopen maanden verloren, komen er langzaamaan terug bij.  In de straat achter de strandhutten kan je rustig kuieren tussen de vele winkeltjes.

De tweede nacht hadden we een andere strandhut gevonden waar we wel persoonlijk toilet en (koude) douche hadden voor eenzelfde prijs.  Deze hut wordt voor de rest van onze reis onze thuis.

Na onze eerste zonnedoop in Candolim waren we zo verbrand dat we ons lesje wel geleerd hebben.  De eerste 5 dagen gingen we amper in de zon, want David was volledig aan het vervellen.  Sindsdien smeren we ons extra in (voor David is dit een kindercreme).

Een dagje beach in Goa ziet er voor ons als volgt uit.  Tussen 8 uur en 10 uur gaan we uitgebreid ontbijten en reserveren we een strandstoel bij het restaurant (dit is gratis als je er iets consumeert).  Na een uitgebreide zonnecreme-smeersessie, nestellen we ons op onze strandstoel en lezen een boek.  Als het ons te heet wordt nemen we een verfrissende duik in zee of bestellen we een vers geperst vruchtensap.

Tegen 13 uur steken we de voeten onder tafel voor een lichte snack.  Om het eten wat te laten zakken, rusten we op het overdekte terras van ons hutje en spelen een spelletje kaart.  Na 16 uur gaan we wat shoppen of drinken een frisse pint met Ineke en Theo.  De Nederlanders die we leerden kennen in Rajasthan, hoorden van ons hoe mooi en relaxed Palolem wel is en besloten nog een weekje Goa in hun reisschema in te passen.

Rond 18 uur springen we terug in het water om de zon te zien zakken in de zee.  Na een verfrissende douche drinken we een aperitiefje in onze hut, waarna we opnieuw naar ons favoriete restaurant vertrekken.  We zijn hier echt lui aan het worden.

Gisteren, maandag 1 maart, was het holi-festival.  Alle hindoes vieren het einde van de winter.  Al van voor zonsopgang hadden de Indiers alle kleuren van de regenboog.  Ze besprenkelden elkaar met gekleurd water en poeder.  Af en toe moest er ook een toerist aan geloven, maar dit was eerder een uitzondering.

Deze morgen gingen we samen met een Deen koppel een boottocht maken om dolfijnen te spotten.  We hadden echt geluk, er maakte er zelf eentje een tuimeling net naast onze boot.

Zaterdag nemen we het vliegtuig naar Mumbai en zondagnacht vertrekken we terug naar het koude Belgie.  Zo, dit zal waarschijnlijk het laatste bericht zijn op de blog.  We hopen dat jullie iets gehad hebben aan onze reisverhalen.  Wij hebben in elk geval genoten van jullie reacties.  Het was een reis om nooit meer te vergeten.  Tot binnenkort, in levende lijve...

Warme knuffel
David en Nele