We zeggen vaarwel aan Noord-India

Namaste,

We willen eerst en vooral laten weten dat we nog steeds heel blij zijn om te zien dat zoveel bekenden onze blog volgen.  We genieten van jullie reacties...  Maar nu verder met ons verslag.

Het dansfestival was typisch "op z'n Indisch".  Ze begonnen een half uur te laat ...  Om dan aan te vangen met een speech van een half uur.  Enkele grote gasten deden hun zegje, we begrepen er geen snars van.

Toen de plechtigheden achter de rug waren begon het dansspectakel, met als decor een kleurrijk belichte erotische tempel.  De muzikanten en danseressen waren een voor een topartiesten van India.  De dansen waren uitbeeldingen van godenverhalen, waarbij elegante handbewegingen en mimiek een belangrijke rol spelen.

Wanneer de voorstelling een uurtje bezig was, liet de geluidsinstallatie het deels afweten.  Een groot deel van het publiek had er toen genoeg van ... wij ook.

De volgende morgen bezochten we enkele Jaintempels, net buiten het centrum van Khajuraho.  In de namiddag stond een bezoek aan de westelijke groep tempels op het programma.  Deze mocht Nele in haar eentje bezichtigen, want bij David stak koorts boven de 39 graden en spierpijn terug een stok in de wielen.

De westelijke groep is de mooiste en bekendste.  De drie grootste tempels in het complex zijn op ongeveer dezelfde manier opgebouwd en zijn versierd met taferelen uit de kama sutra.  De erotische beelden tonenen niet alleen mensen in actie, ook mensen met dieren ...

Die avond en de volgende dag brachten we door op onze kamer, waar Nele er als prive-verpleegster voor zorgde dat David er weer bovenop kwam (Dank u voor de telefonische consultatie dr. Vandeplassche, we zullen je vergoeden met zand uit Khuri ).

Om 17u30 verlieten we ons hotel en bracht een tuctuc ons naar het station van Khajuraho.  Onze anderhalf uur durende treinrit naar Mahoba was een ganse beleving, want hadden een kaartje voor de laagste klasse.  Dit wil zeggen: met 7 op een bank (bij ons durfden ze er maar met 5 op), mensen op de bagagerekken, vrouwen en kinderen moeten plaats maken voor de mannen en op de grond gaan zitten, zogende moeders, huilende baby's, tabbakpruimers die proberen hun rode fluimen tussen de tralies naar buiten te mikken (niet altijd even succesvol), ...

In Mahoba moesten we 5 uur wachten op onze aansluiting naar Varanasi.  Rond het station was niet veel te beleven en mits we alle bagage bijhadden was het niet haalbaar om 5 km verder te rijden naar het centrum.  Op een boordsteen rond een boompje vonden we een plaats om te zitten vanwaar we het komen en gaan van mensen konden gadeslaan.

Aan een klein kraampje kochten we chai en samosa, dit is een soort kruidige aardappelpuree in gefrituurd deeg. Nele is fan!

Het was er vrij ru stig tot we werden opgeschrikt door het gejank van een puppy.  Hij lag te slapen onder een geparkeerde wagen. Toen deze vertrok reed hij over de pup zijn achterpootjes.  Minutenlang lag het hondje te kermen, het ging door merg en been.  Hindoes zeggen van zichzelf dat ze dieren liefhebben, maar het enige wat ze deden was het arme diertje aan de kant leggen.  Uren later lag die pup nog steeds op dezelfde plek, terwijl de moeder met de andere pups een warm nestje maakte aan de andere kant van de parking.

Om twee uur, een uurtje later dan voorzien, konden we de trein op.  We zochten onze slaapbanken, deze maal waren het er drie  boven elkaar.  Op een van onze gereserveerde plaatsen lag reeds een Indier te slapen. Hij was niet happig om zich te verleggen, maar deed het uiteindelijk toch.  Dit traject, Delhi -  Varanasi, staat bekend voor diefstal.  We waren deels gerust gesteld door de twee gewapende mannen die patrouilleerden door de wagon. David had een slechte nachtrust, maar Nele sliep door alles heen.

Op 3 februari denderde onze trein om 12u15 het station van Varanasi binnen, anderhalf uur te laat.  We werden er opgewacht door Papu, de tuktuk driver die ons de volgende dagen deze heilige stad zou laten zien.  Het eerste hotel waar hij ons bracht bleek volzet, waarna we naar hotel River Palace gingen.  De kamer leek ok, met een mooi uitzicht op een zijrivier van de Ganges.

Om 17u30 bracht Papu ons naar de ghats, waar we een boottochtje maakten op de Ganges.  De Ganges is voor de hindoes een heilige rivier, ze zien ze als hun moeder.  Varanasi is de heiligste stad, waar elke hindoe eens in zijn leven naar toe wil om in Mother Ganga te baden of er te sterven.  Deze stad heeft drie namen: Varanasi is de naam die de Britten gaven, de moslims zeggen Benares, maar de hindoes horen het liefst Kashi.  Deze laatste naam verwijst naar het verhaal van Shiva, hij schoot hier de hemel in in een brandende zuil van licht.  Kashi betekent letterlijk lichtstad.

Tijdens de boottocht was op verschillende ghats de avondceremonie aan de gang.  Holy Men zingen hierbij gebeden en eren de Ganges met vuur en bloemblaadjes.  We lieten zelf ook een kaarsje met bloemetjes tewater, waarbij we natuurlijk weer en wens mochten doen.

Na twee uur bootjevaren bracht Papu ons naar de Mc Donalds, eindelijk weer eens frietjes.  Het eten is hier zeer lekker, maar iedere dag hetzelfde. Rijst, naan of chapati en groenten in Curry.  In Mc Donnalds is er ook geen gewone hamburger te krijgen, enkel kip of vis, maar de chicken Mc maharaja was heerlijk. Daarna wandelden we naar ons hotel, moe maar voldaan.

's Nachts bleek echter dat ze in het hotel het restaurant aan het vernieuwen zijn.  Tot 23u00 geklop, geboor en gezaag.

Om 5u15 uit de veren voor een hoogtepunt van ons bezoek aan Varanasi: een boottocht op de Ganges bij zonsopgang.  De inwoners van deze stad komen bij dageraad naar de ghats, waar ze kleding wassen, aan yoga doen, bloemen en wierrook aan de rivier offeren en een ritueel bad nemen.  Fascinerend om te zien.

We gingen terug naar het hotel voor het ontbijt en een verkwikkende douche.  Om 12u00 wachtte Papu ons op om 10km verder naar Sarnath te rijden.  Voor boeddhisten is Sarnath net zo heilig als Varanasi voor Hindoes.  Het is de plaats waar Boeddha het wiel der wet verkondigde, zijn eerste belangrijke preek nadat hij verlichting had bereikt.  We bezochten er ook het archeologisch museum waar het leeuwenkapiteel van Ashoka staat.  Dit beeld is het nationale symbool van India en prijkt op alle bankbiljetten.

Na Sarnath bracht Papu ons weer naar Varanasi, waar we nog twee korte tempelbezoeken maakten.  We konden maar niet genoeg krijgen van het gebeuren rond de ghats, dus bracht de tuktuk driver ons terug naar de Ganges.  We wandelden er nog twee uur rond.

Er zijn twee ghats waar lijkverbrandingen gebeuren, dus gingen we op de belangrijkste een kijkje nemen. Veel zieke en oude mensen komen naar Varanasi om er hun laatste adem uit de blazen.  Daar sterven is voor hindoes een reden tot feest. Dit zou hen onmiddellijke verlossing, Moksha (bevrijding van de cyclus van leven en dood ), brengen (inderdaad dr. Meese).  Ze geloven dat Shiva in het oor van de doden fluistert.  Het lichaam van de overledene is een kleurrijke stof gehuld en wordt door de mannelijke familieleden in de Ganges ondergedompeld.  Daarna wordt het lichaam op een brandstapel gelegd.  Na een drietal uur blijft er van het lichaam niet zoveel meer over.  Van de mannen wordt een deel van het borstbeen na verbranding in de heilige rivier gegooid, van de vrouwen een stuk van de heup.Nele kreeg het even moeilijk bij het aanschouwen van dit voor ons vreemde ritueel.

Naast de verbrandingsghats zitten vele barbiers, want mannen worden na het verlies van hun vader of broer kaal geschoren.

Die nacht sliepen we terug op "de werf", ondanks de belofte dat er geen nachtwerk zou zijn na negen uur. Terug vroeg opgestaan om deze keer de ochtendrituelen vanop de ghats zelf te bewonderen.  David liet zich verleiden tot een full bodymassage in openlucht.

We checkten uit in het hotel en weigerden het volle bedrag voor de voorbije twee nachten te betalen, waarna we koers zetten naar het vliegveld.  Onze vlucht naar Mumbai vertrok om 13u45, daarmee sloten we het hoofdstuk Noord-India af.