Koh Rong

Hallo iedereen,

Zo ging onze reis verder:

’s Morgens stonden we op om 5 uur om de vlucht van Air Asia van 7u10 te nemen naar de hoofdstad van Cambodja.  Bij aankomst mochten we bij de douane terug aanschuiven aan een aparte rij, voorzien voor gezinnen met jonge kinderen en hulpbehoevenden.  Dit bespaarde ons zeker een klein uur wachten.

Net buiten het gebouw van de luchthaven gingen we eerst naar de ATM om geld af te halen.  Bij de eerste automaat kon David alleen maar USD afhalen.  We vonden dit vreemd.  Bij het toestel ernaast kon hij ook kiezen voor de Cambodjaanse Riel.  Later zou blijken dat de lokale munt amper gebruikt wordt.  Alles wordt aangerekend in dollar, ook aan de lokale bevolking.  Alle wisselgeld onder een dollar krijg je terug in Riel.  Je kan natuurlijk ook overal betalen in Riel, maar dit hebben ze niet zo graag.  Hun economie zou stabieler zijn door gebruik te maken van de dollar, wij hebben hier onze vraagtekens bij.  In Myanmar werd net het omgekeerde toegepast.  Het werd ons snel duidelijk dat onze trip in Cambodja een stuk duurder zou zijn dan in Thailand of Myanmar.

We hadden gelezen dat we een bus konden nemen naar Sihanoukville voor ongeveer 10$ per persoon.  Bij het buitenkomen uit het luchthavengebouw informeerden we wat het ons zou kosten om ons enkele straten verder te brengen, naar het busstation.  De prijs voor deze korte rit was 12$ …We kregen ook onmiddellijk het voorstel om een privétaxi te nemen voor 60$.   We gingen ervan uit dat we bij aankomst met de bus, in Sihanoukville, opnieuw een taxi zouden moeten nemen van het busstation naar ons hotel.  We vermoedden dat dit ons al snel 8$ zou kosten.  Alles samen geteld zou het ons ongeveer evenveel kosten met de bus als met de privétaxi, dus kozen we voor de luxe.  Zonder te moeten wachten en zonder te sleuren met 6 rugzakken, konden we vertrekken.

In een luxueuze Toyota volumewagen vertrokken we voor de 4 uur durende rit.  In de wagen mochten de kindjes chips eten die we in Bangkok reeds hadden gekocht.  Onderweg stopte onze chauffeur bij een ongeval waarbij een collega van hem een brommer omver gereden had.  We weten niet zeker hoe het was met de bestuurder van de brommer.  De chauffeur vroeg of hij 5 minuten mocht stoppen.  Na een half uur gaven we te kennen dat we dan toch verder zouden willen rijden.  De collega-chauffeur was niet gewond en de politie was reeds ter plaatse.  De chauffeur was duidelijk boos op ons dat we niet langer wilden wachten en sprak amper nog tegen ons gedurende de verdere rit van drie uur.

Hij zette ons omstreeks 13u00 veilig af aan het hotel van de Don Bosco School in Sihanoukville.  We opteerden voor deze hotelschool om de leerlingen te steunen in hun opleiding.  Het was best grappig om hen onderling te zien discussiëren wat ze nu zouden doen: we hadden een kamer geboekt van drie (de kindjes waren al gewoon om samen te slapen in één bed, want in Myanmar vonden we zelf geen kamers voor 4).  Uiteindelijk kregen we voor het eerst 4$ extra aangerekend voor het 4de ontbijt.  Omdat het hotel een eindje buiten het centrum lag, was er 3 maal per dag een gratis pendeldienst naar het centrum.  Om 14u00 vertrokken we en we zouden terugkomen met de laatste pendelrit om 17u00.

We werden afgezet in downtown aan een groot rondpunt waar in het midden twee gouden leeuwen stonden.  We hadden nog niets deftigs gegeten die dag en na een korte blik op de restaurants in de buurt, kozen we ervoor om pizza te eten in een restaurant aan het rondpunt.  We kregen twee reusachtige pizza’s op tafel, ze waren heerlijk.  De rest kregen we mee in een “doggybox. 

Tijdens het eten konden we een prachtig schouwspel gadeslaan aan het rondpunt.  Het was een druk rondpunt en er lag een politiekantoor bij.  De politie hier staat erom bekend om zoveel mogelijk toeristen tegen te houden en dan een reden te verzinnen om hen te beboeten.  Zo zagen we toeristen op brommertjes zonder helm het rondpunt oprijden.  Een politieagent sprong luid fluitend op zijn fluitje het rondpunt op en probeerde de brommer tegen te houden.  Tegelijk sprongen andere agenten op de andere straten die op het rondpunt uitkwamen ook de straat op.  Sommige toeristen konden die agent dan ontwijken door verder te rijden.  Een agent, die op het trottoir aan het restaurant op een plastic stoel verdoken zat opgesteld, amuseerde zich kostelijk. 

Van bij onze aankomst in Cambodja was het bewolkt en zwoel, terwijl we aten stak de wind op.  De politieagenten namen plots hun plastic stoelen mee en gingen binnen in hun kantoor.  Ze hadden het waarschijnlijk zien aankomen, want nog geen 2 minuten later begon het hard te regenen.  De bui duurde slechts  5 minuten, daarna kwam de zon eindelijk tussen de wolken piepen.

Na de maaltijd stapten we een straatje in, vol restaurants en souvenierwinkeltjes, dat leidde naar het strand.  De leerlingen van de school hadden gezegd dat het strand nog ver was, maar eigenlijk was het maar vijfhonderd meter meer.  Toen de kindjes het strand zagen, liepen ze onmiddellijk naar het water.  Ze spetterden schopten hun schoenen uit om te pootjebaden en speelden in het zand.  We hadden echter geen zwemkledij of handdoeken bij en lieten ze in hun T-shirt en slip spelen. We vroegen hen om enkel hun benen nat te maken, maar na enkele minuten zagen we Toon al achterover in het water vallen … We lieten hen verder spelen, ondertussen dronken wij iets aan één van de vele baartjes op het strand.  Nele trok erop uit om twee droge T-shirts te kopen en voor éénmaal mochten de kids zonder slip in hun broek.  Een half uurtje later dan afgesproken werden we opgepikt en teruggebracht naar het hotel. 

Omdat we pas laat in de namiddag gegeten hadden, hadden wij die avond geen honger.  De kindjes wilden de pizzarestjes opeten, daarna aten we nog samen een ijsje op het terras van de hotelschool.  De school maakt zelf ijs en heeft een ijssallon ergens in het centrum van Sihanoukville.  Een Italiaanse vrijwilliger, die we in school ontmoetten, vond het ijs even lekker dan dat van vele ijssalons in Italië.  Als dat geen referentie is, en gelijk had hij.

Om 10 uur namen we opnieuw de gratis pendelbus naar het rondpunt met de leeuwen, deze keer met al onze bagage.  De leerlingen waren zo lief om ons tweehonderd meter verder af te zetten, aan het kantoor van Palmbeach Resort, waar we om 13u30 zouden vertrekken naar het eiland Koh Rong.

Eerst betaalden we ons verblijf en onze transfert per boot naar het eiland.  We konden er onze bagage veilig achter laten.  We deden wat inkopen in een supermarkt, gingen nog een pizza eten en de jongens lieten hun haren kort knippen in een kleine kapperszaak langs de weg.  Om 13u30 werd onze bagage en dat van nog enkele toeristen in een vrachtwagen geladen en werden we naar de haven gevoerd. Het werd een ritje van een half uurtje. 

Het resort, met een 20-tal hutten, waar we geboekt hadden voor 4 nachten lag aan een afgelegen strandje.  Het zeer populaire backpackersstrand lag aan de andere kant van het eiland, daar gingen de meeste boten naartoe.  Ons strandje was enkel bereikbaar met de boot van het resort zelf.  Hij voer elke ochtend naar het vasteland en elke namiddag om 14u00 vertrok deze terug met een lading vers ijs (er zijn geen diepvriezers omdat de stroom regelmatig uitvalt), eten en nieuwe toeristen.

Boven de motorruimte was een grote matras waarop we met de kindjes gingen zitten/liggen voor de twee uur durende boottocht.  Janne, die we in de vrachtwagen probeerden wakker te houden, viel op de boot onmiddellijk in slaap en zou slechts het laatste kwartier van de tocht bewust meemaken. 

We kwamen aan op een idyllisch strand.  De boot meerde aan aan de stijger, enkele vissershuisjes op palen waren aan deze pier gebouwd.  Op het vasteland stond het restaurant, waar we de volgende dagen lekker zouden eten, met daarrond alle hutten. 

Eénmaal de bagage in onze basic hut gedropt was, deden we snel zwemkledij aan en plonsden we het water in.  Een stuk van het strand lag aan een baai waar de kindjes wel 100 meter ver konden stappen, zonder dat de zee hoger kwam dan hun middel.  In het heldere, azuurblauwe water konden we visjes en krabben zien.  We genoten vanuit het water van een mooie zonsondergang.

De volgende dag bleven we op het strand.  Janne en mama verzamelden mooie schelpen, Toon speelde met papa haaitje gedurende enkele uren in het water.  Hij verzamelde heremietkreeftjes en liet ze racen vanop het strand naar de zee.

De tweede dag maakten we een wandeling via een nabijgelegen dorpje (30 minuten stappen) naar Lonely Beach (1 uur stappen) waar een ecologisch resort lag, aan een prachtige baai!  David vond de eigenaar, een vriendelijke Duitser, bereid om ons tegen betaling na zonsondergang terug te varen naar ons resort.  Zo moesten de kindjes niet terug stappen.  We genoten die namiddag van strand, zee en verfrissende drankjes aan de strandbar van het resort.

De laatste dag brachten we terug door aan ons eigen strand.  We voeren met een kano en probeerden tegen de avond eens te snorkelen met Toon.  Het masker paste net en Toon was onder de indruk van de onderwaterwereld (wij eigenlijk ook).  We beloofden de kindjes om in Bangkok op zoek te gaan naar kindermaskers, zodat ook Janne in het zuiden van Thailand zou kunnen snorkelen.

Die avond raakten we aan de praat met de Australische muzikant die elke avond liedjes zat te zingen in het restaurant, met de Nederlandse eigenares en met enkele Nederlanders die er het hele seizoen werkten.  Het werd een late avond.

De volgende ochtend, om 9u30, vertrok de boot terug naar het vaste land.  We hadden op voorhand reeds een taxi geboekt naar Phnom Penh.

We hebben niet altijd evenveel tijd om onze verslagen af te krijgen.  ’s Avonds zijn we soms te moe en kruipen we samen met de kindjes in bed.  Onze volgende verslag zal misschien terug even op zich laten wachten.

Alvast vele groetjes van ons vieren.