Mandalay

Aangezien de busrit van Inle Lake naar Mandalay vlot verliep, hadden we nog voldoende tijd om onze eerste avond nuttig in te vullen.  Rond 17u00 vertrokken we te voet naar de Tingaza Kyaung, een teak-klooster op een dikke 2 kilometer van ons hotel.  De weg ernaartoe was drukker dan verwacht.  We verloren veel tijd bij het kruisen van de vele drukke kruispunten, ondanks het feit dat we er al een zekere routine en vlotheid in hadden gekregen.  Met andere woorden deden we zeer lang over de relatief korte afstand.

Het was wel leuk om onderweg het dagelijkse leven in de stad gade te slaan.  Zo waren ze onder andere een nieuwe weg aan het aanleggen, waarbij vooral vrouwen het zware werk deden.  Na een uurtje stappen, hadden we een kleine verlaten tempel gevonden.  We spraken enkele locals aan en vroegen of dit de Tingaza Kyaung was, maar we kregen een negatief antwoord.  Ze deden hard hun best om ons de weg uit te leggen en riepen er zelfs mensen bij die wat Engels konden, maar de genummerde straten in Mandalay maakten het er niet echt makkelijker op voor ons.  Uiteindelijk bracht een lieve man in blote torso ons gratis met zijn wagen naar de juiste tempel.  Het oude teak klooster was mooi, maar nogal vervallen.  We hadden gehoopt om, van de ondertussen 87-jarige monnik die al vele jaren in dit klooster leefde, een rondleiding te krijgen.  Hij was zich jammer genoeg net aan het klaarmaken om naar bed te gaan.  We spraken een andere monnik die hem hielp.  We waagden ons niet zelf op de oude teakhouten vloer met gaten.  Fijn was dat we geen andere toeristen zagen op onze wandeling.

Om terug naar ons hotel te gaan spraken we een chauffeur aan die net zijn taxi parkeerde.  We hadden onmiddellijk een goed gevoel bij deze driver.  Hij was geen jonge springer en sprak goed Engels.  Hij reed met een ruime, propere wagen (een Crown voor de liefhebbers van exotische merken).  We vroegen hem hoeveel het zou kosten om ons de volgende dag een hele dag rond te voeren in Mandalay.  Zijn eerste prijs lag al onmiddellijk 30 $ lager dan in het hotel, dus besloten we hem te boeken.

We bezochten de “nightmarket” in de straat recht tegenover het hotel in de hoop iets lekkers te vinden om te eten.  Er waren echter geen eetkraampjes te vinden, enkel groenten- en fruitkraampjes.  Een koppel vriendelijke Australiërs wees ons de weg naar een rock-bar.  Daar aten we lekkere hamburgers, met Oasis op de achtergrond.

De volgende ochtend pikte mister Aye (vanaf nu Mr. A), onze driver, ons om 8u30 op om Mandalay te verkennen.  We kochten eerst nog een paar avocado’s, bananen, wortel en komkommer voor onze picknick.  We vroegen om ons naar het klooster met de bedelmonniken te brengen, maar Mr. A vond dat we daarvoor nog te vroeg waren.  Hij zei dat we daar pas om 10u moesten zijn en bracht ons eerst naar wat bezienswaardigheden op de weg naar het klooster.  We stapten eerst uit aan de Pathodaw Gyi, een witte pagode met naast het tempelcomplex een enorme klok.  Toon en Janne vonden deze klok imposant.  Ze konden het niet laten om elk 3 maal de klok te luiden en stonden onder de klok toen papa erop sloeg.  Rondom de pagode zelf was het zeer rustig, ideaal om onze dag te beginnen.

Na een kort ritje bracht Mr. A ons naar zeer kitscherige, grote beelden van een liggende, staande en zittende Boeddha.  Er was ook een Boeddha die op een wereldbol stond waarop Myanmar in het goud was aangeduid.  Dit zou betekenen dat Boeddha de hele wereld van alle kwaad wil behoeden.  De tempel die bij dit complex hoorde, was in renovatie.  Deze konden we dus niet vanbinnen bekijken. 

Ondertussen was het bijna 10u geworden, tijd dus om ons naar het Mahagandhayon klooster te begeven.  In dit klooster verbleven meer dan 2200 monniken, van alle leeftijden.  Iedere dag, om 10u15, vormen ze 2 grote rijen en schuiven ze zwijgend en geduldig aan om aan tafel te gaan.  Alle monniken droegen hun gekende oranje gewaad, de jongsten waren in het wit gekleed.  Ze schoven aan met hun bedelpot in de hand.  We waren niet zo goed voorbereid op dit tafereel, daardoor hadden we niks bij om uit te delen.  Veel gelovigen en toeristen legden snoep, balpennen, koeken, dollarbiljetten, … op het deksel van de bedelpot.  Triest om te zien hoe de eersten in de rij en de jongsten het meest ontvingen, terwijl anderen een lege pot hadden.  Uiteindelijk kreeg elke monnik hetzelfde ontbijt in de eetzaal van het klooster.  Grote weldoeners mochten achteraf aanschuiven aan tafel.

Nadien zagen we enkele monniken hun snoep en koeken delen met bedelende kinderen uit de buurt. Op terugweg naar de taxi vroeg een praatgrage Monnik de naam van onze kindjes, hij gaf hen ook allebei een hand.  Wij, en ook Janne, schrokken hiervan.  De monnik gaf aan dat de gewoonten in Thailand en Myanmar toch wat verschillend zijn en dat zij wel meisjes mogen aanraken.  We stapten met gemengde gevoelens terug in de taxi.  Enerzijds was het boeiend om dit tafereel te zien, maar we vonden het ook heel erg “mensen-kijken” en hadden een zoo-gevoel. 

Daarna begaven we ons naar de Mahamuni Paya.  In deze keken we met bewondering naar een enorm Boeddhabeeld dat over het hele lichaam bedekt is met centimeters dikke lagen bladgoud.  Enkel het gezicht was niet bekleed, dit wordt dagelijks ritueel gewassen om 04u30.  Voor David binnen mocht in de tempel, kreeg hij een gratis longyi omgeknoopt die hij na het bezoek moest terugbrengen.  De schouders en knieën van de kindjes mochten bloot blijven, maar als volwassene moesten we ons ‘deftig’ kleden.  Toon was opnieuw bij de gelukkigen, want enkel mannen mochten het heiligdom betreden en bekleven.  Janne mopperde even, ze vond het vooral niet eerlijk dat ze niet mee mocht.  Ze was al snel weer enthousiast toen ze broer en papa op een videoscherm zag verschijnen terwijl ze bladgoud kleefden.  Omstanders genoten van haar enthousiasme.  Het was zeer druk in deze tempel, maar we zager er zeer weinig toeristen.  Er hing een leuke sfeer en we vonden dit de leukste tempel die we in Myanmar hadden bezocht. 

We vroegen onze driver om ons naar een park of een andere rustige plek te brengen om te picknicken.  Hij bracht ons naar het Shwe In Bin Kyaung, een teakklooster met zeer mooi houtsnijwerk.  We vonden een plaats in de schaduw van een boom, met zicht op dit mooie klooster.  Tijdens de maaltijd zagen we slechts vier toeristen, zalig …  We bezochten het klooster en gingen toen terug naar onze taxi.

In overleg met de driver besloten we om “Mandalay Hill” niet op te rijden en om het Swenandawklooster en de Kuthadaw Paya enkel langs de buitenzijde te bekijken.  De “Hill” is enkel een viewpoint over de stad en het klooster zou gelijkaardig zijn aan het rustige klooster waar we picknickten, maar dan twee keer zo groot en honderd keer drukker.  We konden niet alles bezoeken in 1 dag.  De driver wist te vertellen dat we dan ook geen gouvernment-pass hoefden te kopen voor Mandalay, wat erop neer kwam dat we hierdoor 20 000 kyat uitspaarden.  In plaats daarvan trakteerden we onze driver een drankje en deden we het rustig aan.

Na nog een korte fotostop aan de Sandar Muni Pagode zetten we koers naar de U Bein Bridge voor sunset.  Deze teakhouten brug is een zeer toeristische attractie, maar we vonden dit zeker het bezoeken waard.  Op de grootste delen van de brug is geen omheining voorzien, dus werden Toon en Janne zeer strikt aan de hand gehouden. 

Na ongeveer een derde van de brug te hebben afgewandeld, konden we een trap naar benden.  Aangezien het geen regenseizoen was, was de rivier onder de brug geslonken tot een minimum.  Gevolg was dat het grootste deel van de grond gebruikt werd voor landbouw.  Beneden aan de trap waren twee kleine bars met stoelen en tafels langs de oevers van het water.  Vele toeristengroepen hadden er al plaats ingenomen om de sunset te bewonderen. 

David kon moeilijk beslissen welke de beste spot was om de sunset op foto vast te leggen, dus vertrok hij op verkenning tussen de akkers.  Nele en de kids wandelden wat rond.  Zo zagen ze een koppeltje hun huwelijksfoto’s nemen, gingen Toon en Janne op een selfie met een monnik en mochten ze meespelen met lokale kindjes die met een bal speelden.  Toon en Janne waren wat jonger dan de andere kinderen, maar toch kwamen ze telkens aan de beurt.  Iedereen had dolle pret en mama genoot van het schouwspel.  Eens de zon onder was wou David nog een laatste foto van mama, Toon en Janne aan de rivier.  Toon stapte daarbij iets te dicht bij de waterlijn, met als gevolg dat zijn ene schoen en voet verdween in de zwarte smurrie.  Hij mocht in de taxi met een plastic zak rond zijn voet.

David sprak met Mr. A af om de volgende ochtend terug naar U Bein Bridge te rijden voor de sunrise.  Ze vertrokken om vijf uur, maar eerst werd David nog uitgenodigd om op kosten van de driver een thee te drinken langs de straat.  Zalig!

Mama, Toon en Janne sliepen wat langer en omstreeks acht uur aten we ons ontbijt in het hotel.  Om negen uur bracht Mr. A ons naar de luchthaven, die ongeveer op een uurtje rijden lag van de stad.  Om 12u55 vlogen we weg van Myanmarese bodem.  Aangekomen in Bangkok mochten we ons uurwerk terug een half uur verder draaien.  We kochten in de 7/11, onze ondertussen vertrouwde supermarktketen, nog snel wat om de volgende ochtend te ontbijten.  Onze vlucht naar Cambodja vertrok de volgende ochtend om zeven uur waardoor we het ontbijt niet zouden kunnen nemen in het hotel.