Siem Reap

Toen we aan ons hotel in Siem Reap aankwamen, dachten we allebei dat we slecht “gevlogen” waren.  Rainsey Ankor Villa lag vrij ver van het bruisende stadscentrum, we moesten er via een zandweg naartoe en de voorzijde van het hotel zag er niet aantrekkelijk uit.  Pas toen we binnen waren, merkten we dat we met ons gat in de boter waren gevallen.

Onze kamer was ruim, we hadden een terras dat uitgaf op het zwembad dat er mooier uitzag dan op foto’s online, het personeel was zeer vriendelijk en bediende ons op onze wenken.  We haalden snel alle zwemkledij uit de bagage en namen een deugddoende duik.  Toon oefende opnieuw zijn zwemkunsten en Janne leerde met papa kopje onder te gaan.

In het hotel was het zeer rustig, slechts enkele kamers waren verhuurd.  ’s Avonds wilden we gebruik maken van de gratis tuktukservice die aangeboden werd naar het centrum en terug.  Daar wilden we de “red piano” bezoeken, een bekend café/restaurant van een Belg, waar ooit Angelina Jolie cocktails kwam drinken.  Je kan er zelfs een naar haar genoemde cocktail drinken.

De tuktukdriver zette ons af aan de old market, vlak bij the alley (soort rue des bouchers) en pub street.  Nadat we de old market hadden doorkruist, wandelden we door naar pub street waar we op de red piano botsten.  Onderweg zagen we voor de eerste maal eetkraampjes waar insecten en kleine reptielen op stokjes werden verkocht.  Toon wilde een vogelspin eten, hij zei dit vooral om mama te plagen.  We waren niet zeker of het veilig was en hebben hem het idee uit z’n hoofd gepraat.  Naast deze spinnen verkochten ze ook kikkers, kakkerlakken, sprinkhanen, schorpioenen en slangen.  In de red piano vonden we een plaatsje op de eerste verdieping, aan de balustrade.  Terwijl wij genoten van een pizza als aperitiefhapje, zagen we tot onze verbazing beneden veel toeristen die zich aan de rariteiten waagden.

Toen de eerste honger gestild was, wandelden we door de openende nightmarket.  Een paradijs voor Nele.  Tussen de kraampjes met broeken, T-shirts, juwelen, boeddhabeeldjes,… werden ook massages en manicures aangeboden.  Ook massage door vissen, die dode huidcellen van je voeten eten, was populair.  We lieten dit echter niet doen, want we hadden kleine voetwondjes door de rotsen in de zee op Koh Rong.  We aten nog lekker en goedkoop in een klein restaurant voor we door de tuktuk werden opgepikt om terug naar ons hotel te gaan.

Toen we op ons terras aankwamen werden we verwelkomd door een kikker die op één van onze stoelen zat.  We dachten onmiddellijk aan meme Irma J (insider voor de familie Ver Eecke)

De volgende morgen hadden we een tuktuk geboekt om ons een ganse dag rond te voeren naar enkele van de vele tempels in het gebied.  Voor we het gebied met de tempels mochten binnenrijden, moesten we een inkomticket kopen.  We konden kiezen tussen een 1-, 3- of 5-dagen pas.  We kozen voor de tweede optie en betaalden 60$ per volwassene, de kinderen waren gratis.

We lieten ons eerst naar Ta Prohm brengen.  Deze zeer mooie ruïne is nog voor een deel overgroeid met bomen.  Toen men de ruïnes van Ankor ontdekte, waren ze allen overgroeid door dichte jungle.  De meeste tempels werden van bomen en takken ontdaan, bij slechts enkele liet men de mooiste exemplaren op hun plaats.  David was zo aan het opgaan in het nemen van foto’s, dat hij vergat te kijken waar hij liep.  Hij miste een trapje en verzwikte zijn enkel.  Gelukkig viel het mee en konden we de tempels verder ontdekken.

Om 11u30, op weg naar Ankor Thom, stopten we aan de Ta Keo om daar ons middagmaal te nuttigen.  Aan een klein restaurantje vroegen we de menukaart maar we schrokken van de prijs.  Ondertussen ging mama naar het restaurantje ernaast.  Die hadden onze reactie gezien bij de buren en we kregen onmiddellijk de kaart voor de locals i.p.v. voor toeristen.  De prijs was minder dan de helft van op de eerste kaart.  Beide restaurants begonnen tegen elkaar op te bieden. De ene bood naast de lage prijs ook nog een gratis bord vers fruit, de andere bood aan dat we alles mochten kiezen aan 2 dollar (wat nog lager was dan op de kaart stond).  Dit allemaal om de eerste westerse toeristen in hun restaurant te hebben, want toeristen die zitten te eten lokken andere toeristen aan.  We kozen voor de 2 dollar formule, maar werden erop gewezen dat we niets mochten zeggen tegen andere toeristen.  Wanneer wij klaar waren zaten er al 5 tafeltjes met toeristen in het restaurant, maar die kregen enkel de toeristen-kaart.

Toen we niets meer op konden, reden we naar Ankor Thom.  Het domein van Ankor Thom is 10 vierkante kilometer groot, met in het midden de Bayon-tempel.  Onze tuktukdriver zette ons daar af.  Doordat we zo vroeg gegeten hadden, waren we er net op het moment dat de meeste groepen toeristen gaan eten waren in de stad Siem Reap zelf.  We moesten dus niet aanschuiven om de tempel op te klimmen.  Toen we door de poort liepen, verzwikte David zijn voet voor de tweede maal.  Hij mankte wat, maar kon mee naar boven.  Op de derde verdieping zagen we pas ten volle hoe indrukwekkend de tempel was.  Er waren 54 torens, versierd met telkens 4 typische gezichten waarvoor de tempel gekend is.  Eén toren per provincie van het Ankor-rijk.

Op het middaguur was het dus relatief rustig, maar immens heet.  Het gevolg was dat we moesten opletten voor de parasols van de Aziatische toeristen die liefst zo bleek mogelijk wilden blijven, terwijl wij net een bruin kleurtje wilden.  We waren onder de indruk van deze prachtig versierde tempel.

Bij het buitenkomen uit het Bayon konden we onze tuktukdriver niet vinden.  Hij had vooraf op onze kaart getoond waar hij ons had afgezet en daar zou hij op ons wachten.  Toen we daar aankwamen was hij echter onvindbaar.  Uiteindelijk vroegen we een andere tuktukdriver of hij ons hotel wilde opbellen, zodat deze onze driver konden opbellen.  Na een half uur kwam hij om de hoek gesnord.  Hij beweerde dat hij niet weg was, maar dat wij aan de foute uitgang stonden.  We hadden er onze vragen bij, maar lieten het in het midden.

We vroegen of hij ons dichter kon brengen bij de volgende bezienswaardigheden op het domein.  Hij raadde ons aan om eerst nog te voet de Phineanakastempel te gaan,die bleek dichter te liggen dan we zelf vermoedden.  Daar aangekomen, mochten de kindjes de tempel niet op (pas toegestaan vanaf 12 jaar), dus mochten we terug naar de tuktuk.  Hij reed ons 500 meter verder naar het Terrace of the Elephants.  We stapten zelf verder naar het terras van de leprakoning.  Daarop stond een beeld van een koning zonder geslachtsdelen.  Toen Nele aan Toon en Janne vertelde wat lepra inhoudt, vonden ze dit beeld zeer grappig.

Bij het naar beneden komen van dit laatste terras, verzwikte David dezelfde voet voor de derde maal.  We besloten nog een ijsje te eten en naar ons hotel terug te gaan.  Daar kon David zijn voet laten rusten met wat ijs erop.  Ankor Wat, wat normaal gezien nog op de planning stond, hielden we voor de volgende dag.  Voor de kindjes was dit een meevaller, want zo konden ze wat langer zwemmen.

Met een steunkous aan kon David mee om in het centrum iets te gaan eten.  Wanner we terug aankwamen aan onze kamer, zat “meme Irma” ons terug op te wachten op ons terras.

De volgende ochtend vertrokken we al om 7 uur om de grote hitte iets voor te zijn.  Een half uur later zagen we Ankor Wat opdoemen., de tempel die men het hart en de ziel van Cambodja noemt en die als nationaal symbool op de Cambodjaanse vlag prijkt.

We keken onze ogen uit naar alle mooie versieringen in deze tempel, vooral de apsara’s (hemelse nimfen) spraken tot de verbeelding.  De kindjes mochten in de tempel hun geluk afdwingen bij een monnik.  In ruil voor een financiële donatie bad de monnik voor “good luck”, kregen ze elk een armbandje omgeknoopt en werden ze besprenkeld met holy-water.

De hoogste torens mochten de kindjes opnieuw niet beklimmen (12 jaar was de minimum leeftijd, dit is ook de leeftijd waarop kinderen toegang moeten betalen voor de tempels).  David wilde wel naar boven, maar toen hij de wachtrij van meer dan een uur in de brandende zon zag, besloot hij dit niet te doen.

Na twee uur kuieren gingen we terug naar de tuktuk, waar mama wat lychees pelde voor Toon.  Ook enkele apen waren geïnteresseerd en sprongen bijna op Nele haar schoot.  Na het apen-intermezzo bracht de driver ons naar Ta Som.  Deze tempel was op zich niet zo bijzonder, maar de oostelijke toegangspoort was dit wel.  Deze poort was door een enorme boom overgroeid.

Na deze korte stop was het alweer lunchtijd.  Bij de restaurantjes tegenover Neak Pean pastten we dezelfde techniek toe als de vorige middag en konden zo terug goedkoop maar lekker eten.  Nadien bezochten we de Neak Pean.  Van deze tempel bleef niet veel meer over.  Alle bouwwerken in de vijvers waren kapot.  De weg ernaartoe vonden we boeiender dan de tempel zelf.  Het leuke was dat we er over een lange brug moesten wandelen, over een meer met dode boomstronken erin.  We zagen er prachtige libelles in verschillende kleuren.

Ons laatste bezoek van de dag werd de tempel van Banteay Prei.  Het was een kleinere tempel en hij was nog niet helemaal gerestaureerd.  Nu we de bergen brokstukken zagen liggen, hadden we bewondering voor de mensen die de restauraties doen.  Ongelofelijk hoe ze de stenen terug kunnen ordenen en delen van de tempel terug kunnen opbouwen.  Momenteel zijn er slechts 3 toegangspoorten herbouwd.  In het midden bevond zich het meest belangrijkste heiligdom met daarrond verschillende muren met toegangsdeuren.  Iedere deur werd telkens een beetje kleiner naarmate je weg ging van het centrum.  Hierdoor kon je vanuit het midden iedere deur zien als je naar de uitgang keek.  De in steen uitgehouwen taferelen uit het Ramayana (hindoe-verhalen) zijn zo fijn uitgewerkt dat men vermoed dat ze destijds gemaakt zijn door vrouwen.

Op weg naar het hotel trakteerden we onszelf op een verse gekoelde kokosnoot.  Na een verfrissende duik zetten we opnieuw koers naar het centrum.  We kochten er T-shirts met leuke opschriften.  David en Toon droegen toen dezelfde T-shirt “same same … but different” want tijdens de reis werden ze reeds verschillende keren aangesproken op het feit dat ze zo goed op elkaar lijken.

Op onze laatste ochtend in Cambodja sprak David om 5u00 af met de tuktukdriver.  Ze vervoegden de file van tuktuks die allen naar Ankor Wat reden om de zonsopgang gade te slaan.  En druk dat het er was …  Vele hotels gaven een lunchbox mee, zodat de toeristen na de zonsopgang konden ontbijten aan de tempel zelf voor ze hun bezoek verder zetten.  Ook de apen uit de bossen rond de tempel wisten dit, want ze waren erg bedreven in het leeg halen van de vuilbakken ronde de tempel.  Ze konden reeds vlot flessen openmaken.  Tegen acht uur waren de werknemers bezig de vuilbakken leeg te maken en ze verjoegen de apen van het tempeldomein.  Waarschijnlijk een dagelijkse routine.

Nadat we samen hadden ontbeten, pakten we de rugzakken en ondertussen konden de kinderen nog eens zwemmen.  Na het middagmaal bracht een taxi ons naar de kleine luchthaven van Siem Reap om daar het vliegtuig naar Bangkok te nemen.