Van de blauwe stad naar de bergen ...

Merai dost, (dag vrienden)

Jodhpur lijkt wel een stad overgoten met blauwe verf met in het midden een 125 meter hoge rots, waarop het Mehrangarh Fort prijkt.  Het fort uit 1459, deze maal opgetrokken uit rode zandsteen, is volledig omgetoverd tot een prachtig paleismuseum. Onder begeleiding van een boeiende audioguide zagen we een rijke en gevarieerde collectie, waaronder een gouden troon, verfijnde miniaturen, traditionele kledij en fascinerende wapens.  Dit fort blonk uit door zijn schitterend gerestaureerde koninklijke vertrekken die een levendig beeld gaven van het koninklijke bestaan in Rajasthan.

Na dit drie uur durende bezoek knorden onze magen.  We trokken naar Sardar Bazaar, het hart van de oude stad.  In de schaduw van de klokkentoren gingen we eten bij " the eggman " (aanbevolen door Lonely Planet), die in zijn kleine straatstalletje dagelijks meer dan 1000 omeletten bakt.  De massala cheese omelet beviel ons zo dat we er 's avonds nog eens terug gingen.

De namiddag spendeerden we kuierend op de door locals druk bezochte markt.  We kochten er typische Rajasthaanse kruiden om thuis zelf masala chicken te maken.  Hoe eenvoudig het winkeltje er ook uitzag, toch zijn ze mee met de moderne technologie.  Je kan er vanuit Europa kruiden bestellen tegen Indische prijzen, om ze 14 dagen later in je brievenbus te vinden.

Voor we op zaterdag 16 januari Jodhpur verlieten, bezochten we nog snel het Umaid Bhavan Palace.  Dit reusachtige gebouw heeft drie functies.  Een deel doet dienst als luxehotel, waar o.a. prins Charles ooit verbleef en een ander deel wordt bewoond door de nazaten van de maharaja. Het laatste stuk is een museum over die koninklijke familie.  Dit bezoek was zijn roepies absoluut niet waard.

Na dit korte bezoek terug in de wagen voor een rit van 180 km naar Ranakpur.  Onderweg zouden we, volgens de reisgids, Bishnoi-dorpen kunnen bezoeken.  Dit volk zou in kleine hutjes wonen en onder leiding van een goeroe de zwarte antilope aanbidden.  Gezocht, maar niet gevonden.  Blijkbaar zijn ze van hun oude tradities afgestapt en leven ze nu ook in gewone huizen.

Tijdens de rit werd het landschap steeds groener tot het overging in bergen.  In Ranakpur bezochten we, net voor sluitingstijd, de prachtige Adinatha Jaintempel.  Dit tempelcomplex ligt in een dal van de Aravalli Hills.  Het heiligdom is uit wit marmer gemaakt en wordt gedragen door 1444 pilaren die op zich weer met verschillende bloemmotieven zijn versierd.

Diezelfde avond nog beklommen we een heuvel aan het meer van Ranakpur, maar toen we de top bereikten was de zon net ondergegaan.

Sinds we in Ranakpur aankwamen voelde David zich niet al te best.  Om 19 uur al in bed gekropen met hoofdpijn en 38,5 oC.  Wat aspirine zorgde voor een goede nachtrust, maar de volgende morgen wakker geworden met 39,1 oC.

Ziek als een hond, maar toch de moed bijeen geraapt om de rit naar Udaipur aan te vatten.  Met een grote lading Aspirine bij de hand moest deze 170 km lange bergtocht wel lukken.

Onderweg hielden we halt in Kumbhalgargh, een fort middenin het Aravalli gebergte.  Typisch aan dit fort is de enorme borstwering die zich 36 km lang als een bruine slang over de bergen slingert.

Terwijl David in de auto lag te slapen, bezocht Nele het fort.  Gelukkig niet alleen.  Sinds Bikaner leerden we een Nederlands koppel zestigers kennen waarmee we het goed kunnen vinden.  Onze drivers zijn twee zeer goede vrienden, maar werken sinds kort voor een andere werkgever.  We verblijven meestal in dezelfde hotels.  Samen met hen (Theo en Ineke) en onze twee drivers (Anil en Sanchev) bezocht Nele het fort.

Door de zon op onze wagen kreeg David de verdere rit naar Udaipur geen kans om af te koelen.  Wanneer we aankwamen in onze kamer, had hij nog 39,3 oC.  Gelukkig begon de koorts die avond eindelijk te zakken.  De volgende ochtend konden we terug samen op weg.

Met een gids bezochten we de Jagdish Mandir Tempel waar we een ceremonie bijwoonden ter ere van de god Vishnoe.  Na de ceremonie gingen alle tempelbezoekers op de grond zitten om nog enkele uren muziek te maken, te dansen en gebeden te zingen.  Ook wij hebben in kleermakerszit plaats genomen om te genieten van dit fascinerende tafereel.

In deze tempel wordt dagelijks eten gemaakt waar de armen hun lege magen kunnen vullen.  Ook de heilige koeien worden niet vergeten.  Iedere maandag is het Shivadag en wordt zijn rijdier. de koe, aanbeden.  Mensen raken de koeien aan en geven ze dan vers eten.

Daarna bezochten we het City Palace, het grootste paleis van Rajasthan, dat nu gebruikt wordt als luxehotel en museum.

Udaipur is bekend om zijn miniatuurschilderijen.  We brachten een bezoek aan een schildershuis waar 5 families samen werken die vroeger voor de maharaja schilderden.  De prachtige kleuren van deze werkjes op zijde, katoen, papier of kamelenbeen zijn allemaal natuurlijk.  Ze maken er zelf hun verf door gekleurde stenen te vermalen en deze te koken in water en acaciahars.

Die avond aten we eindelijk weer eens kip.  De driver raadde ons aan om zo veel mogelijk vegetarisch te eten.  In vele restaurants wordt niet veel vlees verkocht, waardoor het ook niet vers is als je het op je bord krijgt.  De shop waar wij onze pittig gebraden kip haalden, was volgens de driver de best verkopende in Udaipur.

Na een goede nachtrust bezochten we Sahelyon Ki Bari, een botanische tuin.  Er stonden maar weinig bloemen in bloei, maar het was er wel rustig.

Die namiddag kuierden we door deze nette stad.  Hier zijn weinig analfabeten, slechts 20%.  Ook de vrouwen krijgen hier goed onderwijs en zijn daardoor geemancipeerder.  Waarschijnlijk is dit de reden dat we hier de eerste vrouwen zelf een brommer zagen besturen.

Om de dag mooi af te sluiten gingen we naar Monsoon Palace.  Dit gebouw staat boven op een heuveltop vanwaar we een prachtig zich hadden op de ganse stad met zijn 4 meren.  Het bekendste is het Lake Pichola met het luxehotel Lake Palace, dat als decor diende voor de James Bond film Octopussy.

Op woensdag 20 januari vertrokken we vroeg naar Pushkar, maar we maakten eerst een ommetje langs Chittorgarh.  Het Chittorgarhfort is getekend door zijn tragische geschiedenis.  De vernielde paleizen, tempels en torens liggen verspreid over 280 ha op een steile, rotsige heuvel.  Als sterkste fort van Rajasthan was dit het doelwit bij tal van invasies.  We zagen er amper blanke toeristen.  Gevolg: we staan terug op vele Indische familiekiekjes.

Die avond kwamen we aan in Pushkar, hierover meer de volgende keer.