Chiang Mai

Sah wahd dee khah (goeie dag door vrouwen, mannen zeggen Sah wahd dee khrahb),

Ons eerste bericht op de blog heeft op zich laten wachten, omdat we in het gebied even buiten Chiang Rai geen wifi hadden.  Maar dan volgt nu toch ons eerste reisverslag …

Op 1 februari kwamen we om 11:20 aan in het station van Tielt.  We werden reeds opgewacht door familieleden die ons kwamen uitwuiven.  Janne hield zicht sterk en gaf iedereen een dikke afscheidsknuffel en zoen.  Toon was zeer emotioneel en begon te huilen tijdens het afscheid.  Hij besefte al dat 8 weken vrij lang is en dat hij zijn familie zou missen.

Wanneer we om 12:40 op de trein stapten naar Zaventem, moesten Toon en Janne even getroost worden.  De vrouwelijke conducteur leefde met hen mee.  Na enkele minuten waren de tranen, die er uiteindelijk toch kwamen toen de trein in beweging kwam, bij Janne gedroogd.  Pas wanneer we ons lunchpakket bovenhaalden droogde ook Toon zijn tranen.

Een klein cadeautje en een gezelschapsspelletje deden de treinrit voorbijvliegen.  Eénmaal in de luchthaven verliep alles zeer vlot.  Omdat we de dag voordien reeds online hadden ingecheckt, mochten we naar een snelle rij doorschuiven om enkel nog de bagage af te geven.  Daarna namen we een karretje om onze handbagage op te leggen.  Ook voor de kindjes was er plaats, ze lieten zich graag rondvoeren.  Aan de pasportcontrole moesten ze te voet verder, maar dan zorgden de lange loopbanden naar de gate voor gelach en plezier.  Nog één uur te gaan voor boarding, dus lieten we Toon en Janne nog even rondlopen, vliegtuigen spotten, … Hoe meer ze rondliepen, hoe beter ze op het vliegtuig zouden slapen … hoopten we.  Gezinnen met kleine kinderen en mensen met een beperking mochten als eerste boarden.  Wat een luxe.

Tijdens de vlucht kregen de kindjes als eerste hun maaltijd.  Bij Toon viel deze in de smaak, Janne krulde haar neus nog voor ze een hap proefde.  De twix als dessert was een groter succes.  De kinderen hadden op deze vlucht geen oog voor hun tablet.  Vooral Toon was gefascineerd door het schermpje in de zetel voor hem.  Verbazend hoe snel hij hiermee overweg kon.  Janne was blij met het cadeautje van Qatar Airlines: een werkboekje, kleurpotloodjes en een spelletje dat we niet begrepen.  De stickers die bij dit laatste hoorden, kleefde ze dan maar vakkundig in haar werkboekje.  Uiteindelijk sliepen de kindjes, tijdens deze zes uur durende vlucht naar Doha, elk een uurtje.

In Doha Airport hadden we anderhalf uur de tijd om ons te begeven naar de juiste gate voor onze volgende vlucht.  Het was even zoeken, maar na enkele roltrappen, loopbanden en zelf een glazen treintje te hebben genomen, kwamen we op tijd aan. 

De kindjes hadden grote dorst en we kochten in een winkeltje een flesje water voor 2,5 dollar.  Op drie Amerikaanse dollar kregen we 1 Qatar Riyal terug.  Een biljetje waar we eigenlijk niets meer mee zijn.  En toen we achteraf keken naar de waarde van het biljet, bleek zelf dat we voor een halve dollar 18 Riyal hadden moeten krijgen.  Ze verdienen dus niet enkel geld met olie in Qatar …

Bij het boarden voor de vlucht naar Bangkok kregen we terug voorrang dankzij onze jeugdige kindjes.  Deze keer zaten we alle vier naast elkaar en hadden de kindjes meer plaats om te slapen.  Wat ze ook een viertal uur deden.

Na een comfortabele vlucht in een Dreamliner, landden we rond de middag (lokale tijde) in Bangkok Suvarnabhumi Airport.  Ook hier werden we bij de pasportcontrole uit een lange rij gehaald en naar een speciale rij voor jonge gezinnen gebracht.  We vonden al snel onze bagage terug en voor we de lucht haven verlieten, kochten we nog een Thaise SIM-kaart voor onze smartphone.

Aangezien we de volgende dag een vlucht geboekt hadden vanuit de Don Muang-luchthaven (dit is de vroegere nationale luchthaven die nu vooral gebruikt wordt door een aantal low-cost maatschappijen), konden we op vertoon van ons vliegticket voor de dag nadien een gratis pendelbus nemen tussen de twee luchthavens.  Tijdens deze 1 uur durende rit was Toon onder de indruk van de oude rammelende bus met versleten interieur.  Janne viel in slaap op papa’s schoot, duidelijk vermoeid door het beperkt aantal uren slaap op het vliegtuig.

Mama en Toon maakten er een spelletje van om zoveel mogelijk verschillende kleuren taxi’s te tellen.  Wanneer we uiteindelijk in de luchthaven aankwamen, dachten we snel een taxi te vinden naar ons hotel.  Dit bleek iets moeilijker dan verwacht, want geen enkele taxidriver die we aanspraken begreep of sprak Engels.  Uiteindelijk zijn we ingestapt in een taxi en hebben we ons hotel opgebeld.  De mensen van het hotel hebben de weg aan de driver uitgelegd in het Thai.  Toon was enthousiast dat het een groen-gele taxi was. 

We hadden een hotel gekozen dat dicht bij de luchthaven lag, met zwembad.  Voor de verdere reis hadden we dit hotel nog twee keer gereserveerd.  Maar tot onze grote teleurstelling was het water van het zwembad vervuild en groen.  De dag nadien zouden we er onze volgende verblijven annuleren en andere hotels boeken.

’s Avonds konden we op wandelafstand van het hotel enkele eetstalletjes langs de straat vinden, waar we onze eerste echte Thaise maaltijd verorberden.  We gingen alle 4 op tijd naar bed en genoten van een deugddoende nachtrust. 

De volgende morgen kam er ons, tot jolijt van Janne, een roze taxi oppikken.  We kwamen ruim op tijd aan in de Don Muang luchthaven.  Na de check-in en de controle van de handbagage was er nog tijd genoeg om Toon en Janne te laten genieten van het speelplein in de kids-zone dicht bij de gate.

Onze vlucht naar Chiang Mai, de tweede grootste stad van Thailand, duurde amper een uur.  Er was veel turbulentie, maar Janne sliep er doorheen.  Op de parking van de luchthaven namen we, na wat afdingen, een taxi naar ons volgende hotel. 

Toen we in het Awana Guesthouse aankwamen, stonden Toon en Janne te popelen om in het zwembad verkoeling te zoeken. Het was maar een korte duik, want het water was nogal frisjes doordat het zwembad in de schaduw lag.

Na deze verfrissende duik voor de kindjes, gingen we op verkenning in Chiang Mai.  We bezochten een klein marktje en dronken een verse smoothie.  Op onze wandeltocht zagen we onze eerste Thaise tempel en kozen ervoor om die al onmiddellijk te bezoeken.

Aangezien een tempelbezoek nog niet gepland stond, had Nele nog een bedekte schouders.  Ze kon een sjaal krijgen voor 100 bath (2,5 euro) waarborg. 100 bath komt, om gemakkelijk te rekenen, overeen met 100 Belgische frank.

In een bepaald deel van de tempel mochten enkel mannen binnen.  Janne en Nele wachtten even buiten op een bankje.  Janne had er voor het eerst veel succes bij andere bezoekers, die haar op de wang kwamen strelen.  Ze was een beetje verlegen, maar zwaaide wel toen we weer vertrokken.  Toen Toon en David terug buiten kwamen vroeg Toon zich af of ze de foto’s die ze binnen genomen hadden wel aan de meisjes mochten laten zien?

De tempel bleek een groot complex te zijn met vele kleine tempeltjes rondom 1 grote tempel.  Voor het binnengaan moesten we steeds onze schoenen uit doen.  We mochten binnen niet rechtstaan als we dicht bij het Boeddhabeeld kwamen en mochten zeker niet onze voetzolen tonen aan Boeddha wanneer we in de tempel gingen neerzitten.  Toon en Janne volgden deze regels enthousiast op.  Ze zagen veel mensen bidden tot Boeddha en Toon deed dit al snel na.  Een blanke monnik sprak hem aan dat hij het super goed deed, maar dat hij drie maal moest groeten in plaats van twee.  Deze monnik raadde ons aan even de pijl te volgen voor “Monk-chat”.  Daar konden we samen met de kindjes even praten met een monnik.  En natuurlijk een foto nemen.

De volgende ochtend gingen we voor de eerste maal eten bij Angel’s Secrets.  Een super gezellige ontbijtplaats waar de kindjes een verse croissant konden eten.  Ook waren er zeer lekkere vers geperste vruchtensapjes, borden met vers fruit, echte koffie (lees: geen oploskoffie) en bruin brood.  Ondanks de hogere prijzen, naar de normen van Thailand, zouden we hier nog 2 keer gezond komen ontbijten.

Op zaterdag trok de jaarlijkse bloemenparade door de stad.  We gingen een kijkje nemen naar de met bloemen versierde praalwagens met daarop prachtig uitgedoste “prinsen en prinsessen” zoals Janne ze noemde.  Janne zwaaide uitbundig naar alle prinsessen en werd af en toe beloond met zwaai terug.

Wij vonden de stoet al vrij kleurrijk, maar een Nederlands koppel vertelde ons later dat de parade dit jaar vrij ingetogen verliep in vergelijking met vorige jaren.  Er was nu minder gebruik gemaakt van felle kleuren, maar meer van wit en goud omwille van het overlijden van hun koning enkele maanden geleden. 

In de namiddag, na een korte duik, zouden we rond 15u00 vertrekken naar Doi Suthep. Een tempel op een berg net buiten Chiang Mai.  Aan de receptie van ons guesthouse gaven ze aan dat we wel wat laat waren om nog te vertrekken.  De taxi’s zouden ons veel extra aanrekenen om terug te keren zo laat op de avond.  We gooiden dan maar onze plannen om en zouden het bezoek aan de tempel de dag nadien combineren met ons bezoek aan de zoo.

We namen dan maar een red-cab naar het bloemenfestival.  Deze rode pick-ups hebben in de laadruimte twee overdekte banken en stoppen telkens ze een passagier onderweg kunnen meenemen.  Voor 20 bath per persoon kan je je laten afzetten waar je maar wil in de stad.

Op de markt mocht Toon papa na-apen met een klein fototoestel in de hand.  Hij beleefde de tijd van zijn leven en was vastberaden elke wagen en elke bloem op foto vast te leggen.  Zijn enthousiasme werd door de vele Chinese toeristen opgemerkt, waardoor hij ook vaak op hun foto’s en selfies kwam te staan.  Naast stalletjes waar allerlei exotische planten en orchideeën te koop waren, was er ook een wedstrijd waarbij de mooiste planten per categorie: bonsai, orchideeën, cactussen, … tentoongesteld werden.

Op het einde van de bloemenmarkt passeerden we een park dat voor de gelegenheid rijkelijk versierd was met bloemen, bloementunnels, geschilderde olifanten-standbeeldjes, … en er was zelf een kinderboerderijtje waar de stadskinderen een geitje, varken en koe konden bekijken.  Maar Toon en Janne waren vooral enthousiast omdat er ook een speeltuin was waar ze alle remmen eens konden losgooien.

Nadat we met een red-cab terug bij onze Guesthouse terug waren zouden we ons avondeten nuttigen bij het visrestaurantje een beetje verder in de straat.  De hele avond door stond er een rij van mensen (toeristen en locals) te wachten tot er een plaatsje vrijkwam.  Toen we de met citroengras gevulde vis en scampi op de gril proefden wisten we waarom de rijen er telkens stonden … overheerlijk !  Toon likte zijn vingers na het proeven van de scampi.  Janne hield het bij haar favoriete steamed rice.

De volgende ochtend vroeg uit de veren, want we hadden een druk programma voor de boeg.  Na een stevig ontbijt gingen we naar de ringweg op zoek naar een red-cab die ons naar de zoo zou brengen.  Toen we de vraag stelden kregen we onmiddellijk een prijsvoorstel om door te reizen naar Wat Phra That Doi Suthep, de tempel die zich boven op een bergtop (1685 meter) ten westen van de stad bevond.  We hadden echter de tip gekregen om ons te laten voeren tot de zoo en daar een nieuwe taxi te nemen richting de top.  De tweede cab richting de top koste ons slechts 40 THB per persoon, het enige nadeel was dat we moesten wachten tot er 10 mensen verzameld waren om mee naar de top te reizen.  Na twintig minuten konden we vertrekken.

Eenmaal boven aan de berg moesten we nog een trap van 306 treden beklimmen voor we de Wat Phra That Doi Suthep (Wat= tempel) konden betreden.  Het typisch hier aan deze trappen naar een tempel is dat ze versierd worden door een “naga”.  Dan staan beneden aan de trap twee drakenkoppen en van daaruit is er een slangenlijf dat zich uitstrekt langs de trapleuning tot boven aan de trap.  Toon en Janne vonden deze trap fantastisch en wij moesten ons reppen om hen bij te kunnen houden naar boven.

Eénmaal boven moesten we enkel inkom betalen voor de volwassenen.  We stapten eerst rond de tempel, waar de kindjes de klokken lieten luiden.  Daarna moesten de sandalen af om de tempel zelf te betreden.  Overal goud, stralend in het zonlicht. Veel gelovigen en toeristen offerden een bloem of een kaarsje.

Na ons bezoek namen we een red-cab terug naar de zoo.  We kregen korting, waarschijnlijk omdat we 4 extra passagiers waren boven de standaard 10.  Toon en David mochten in de cabine naast de chauffeur plaatsnemen.  Een voordeel was dat ze minder vlug reisziek zouden worden in de haarspeldbochten naar beneden.  Janne viel tijdens de rit terug in slaap op de schoot van mama.

Omstreeks 11:30 betraden we de zoo van Chiang Mai.  Een grote zoo waar je zelf met de auto door mag rijden en stoppen bij de kooien.  We ondervonden snel dat de afstanden erg groot waren en betaalden om ons te laten rondvoeren door een open busje.  Je kon op- en afstappen op een 8-tal haltes door de zoo.  Elke twintig minuten kwam er een busje langs.  In het begin werden we bij iedere halte gecontroleerd en werd een gaatje geknipt in ons ticketje, maar op de laatste haltes gebeurde dit niet meer.

Bij de eerste stop konden we o.a. een olifant, een giraf en de panda’s gaan bezichtigen.  Voor deze laatste moesten we extra betalen.  Er was die dag maar 1 panda te bezichtigen omdat de andere een medische check up had die dag.  Vanaf nu was de panda het lievelingsdier van Janne …

Verder zagen we die dag krokodillen, struisvogels, luiaards, leeuwen, gibbons, een nijlpaard, herten, …  Op vele plaatsen kon je de dieren zelf voeden of zag je repetitief gedrag bij de dieren.  Reden hiervoor was waarschijnlijk de vaak te krappe huisvesting of eenzame opsluiting van de dieren.  Maar de kinderen genoten van het diertjes kijken.  Op hun beurt werden Toon en Janne ook vaak bekeken door de Thaise toeristen.

Normaal moesten we om 17u00 terug in ons guesthouse zijn omdat we daar opgehaald zouden worden door een medewerker van Click-travel.  In de namiddag nam David telefonisch contact met hen op en kon bekomen dat we opgepikt zouden worden aan de ingang van de zoo.  Zo konden we er wat meer tijd doorbrengen.

Click-travel organiseerde voor ons een driedaagse fietstocht in de omgeving rond Chiang Mai.  Die avond werden de fietsen op ons maat afgesteld.  De eigenaar Etienne, een Limburgse ex-militair, gaf wat meer uitleg over de manier waarop we de routebeschrijving moesten interpreteren.  Nadien werden we terug gebracht naar onze guesthouse.

Op zondagavond veranderde de hoofdstraat vlak bij onze slaapplaats in een “walking street”, een openluchtmarkt met eetkraampjes, straatmuzikanten, kledij en kunst.  Jammer voor Nele, een geluk voor David, dat onze rugzakken nu al propvol zitten.  We kochten voor ons alle vier een lange flodderbroek met rekkers aan de enkels (we betaalden maximum 100 bath per stuk).  Een luchtige oplossing tegen de muggen tijdens de avonden.  Toen de kindjes in bed lagen, begonnen wij de nodige bagage in waterdichte fietszakken te stoppen voor de volgende drie dagen.  Het grootste deel van de bagage kon in Awana blijven tot we terug waren van de fietstocht.  Na een lange en vermoeiende dag konden we eindelijk naar bed.

Maandagochtend werden we na het ontbijt opgepikt en werden we met onze fietsen afgezet aan het startpunt van onze fietstocht, net buiten het historisch centrum van de stad.  Iedereen kreeg een dikke laag zonnemelk factor 50+ opgesmeerd en een helm op het hoofd.  Janne mocht als eerste in de fietskar bij mama gaan zitten.  Toon trapte mee op de weehoo, een soort ligfiets die achteraan papa’s fiets gemonteerd was.

We passeerden kleine dorpjes, rijstvelden, tempels, bananenbomen, …  Janne leerde waarom de bananen krom zijn.  Na 35 kilometer kwamen we in een dorpje met een groot tempelcomplex.  Van ver te herkennen aan een grote gouden staande Boeddha.  David had nog fut om de trappen naar het complex te beklimmen.  Nele bleef met de kinderen beneden aan de fietsen wachten.  In een lokaal marktje kochten we wortelen, komkommers, mandarijnen, druiven en mini-bananen voor de lunch op de volgende dag (gezond en goedkoop).  De laatste 5 kilometer bolden vlot.  We kwamen aan in de prachtige Jasmine Hill Lodge waar we de nacht zouden doorbrengen.  Vlug onze zwemkledij aan en nog een plonsje in het mooie zwembad.  ’s Avonds konden Toon en Janne genieten van frietjes en verse kipnuggets.

De volgende ochtend begonnen we met goede moed aan onze tweede fietsdag.  Er stond terug 40 kilometer op de planning.  Janne was in de wolken toen ze onderweg, bij een rijstveld, een jong kindje een ballon kon geven.  De eerste kilometers gingen we als een speer, maar toen begonnen de heuveltjes.  David raakte elke heuvel op, maar Nele schrok van haar povere conditie.  David moest zelf eens helpen duwen om de top te halen.  De volgende kilometers gingen dus aan halve snelheid.  (Nele wil hierbij vermelden dat zij de zwaarste kar moest trekken met daarin nog twee extra rugzakken en geen kindje dat hielp meetrappen.)

Halfweg stopten we aan een hotspring voor onze picknick.  We kochten er een mandje met 4 eitjes die we met behulp van een stok en een haakje in de warmwaterbron konden koken.  Verder verorberden we ons fruit en groenten die we daags voordien kochten op de markt.

Na het middagmaal vertrokken we met goede moed omdat we hoopten dat het snel bergaf zou zijn, maar tot onze grote teleurstelling was het grootste deel van de tocht terug klimmen en dat bij 30 graden. Na 42 uitputtende kilometers kwamen we omstreeks 15u00 aan in Baanpong Loge.  Met een pijnlijk achterwerk (we hadden niet gedacht aan een koersbroek) en pijnlijke beenspieren lieten David en Nele zich elk een uur onder handen nemen door een Thaise masseuse.  De massage was soms pijnlijk, maar deed achteraf wel deugd aan de spieren.  Ondertussen ravotten Toon en Janne in het zwembad.  Uitgeput gingen we met de kindjes slapen.

Op onze derde dag werden we 50 kilometer voorgeschoteld.  Toen we bij het begin terug een heuvel op moesten, zakte de moed ons in de schoenen.  Maar éénmaal boven bleek de rest van de rit terug vlak, net als de eerste dag.  Oef !

Om te lunchen hielden we halt bij een grote staande Boeddha.  Daar bleek een groep Thaise scouts net klaar met hun middagmaal.  Toon en Janne waren terug de attractie van de dag.  “Hello, what’s your name … “  Ze kregen elk een zakje koude melk toegestopt.

We trapten flink door en om 15 uur kwamen we aan op de plaats waar we opgepikt zouden worden.  Een uur later was er nog niemand te bespeuren.  Na een telefoontje bleek al snel dat er een misverstand was.  We stonden elk aan een andere tempel te wachten.  In Chiang Mai alleen zijn er zo’n tweehonderd tempels ...  Een kwartier later werden we opgepikt.

Eénmaal aangekomen in ons vertrouwde Awana guesthouse, namen Toon, Janne en Nele een verkwikkende douche.  David vertrok onmiddellijk naar het “Arcade”-busstation met een tuctuc.  Na een halfuurtje aanschuiven kon hij 4 tickets kopen voor de VIP-bus naar Chiang Rai voor de volgende dag.

’s Avonds gingen we terug eten bij het “vismeneertje”.  De Thaise kokossoep met scampi was er om duimen en vingers af te likken, net als de groene papaya-salade.  Wat zouden we hem graag meenemen op onze reis …

Hopelijk hebben we een vlottere internetverbinding in Myanmar waar we morgen naartoe vliegen.  Dan zal het verslag over ons verblijf in de buurt van Chiang Rai snel volgen.

Groetjes,

David, Nele, Toon & Janne