Chiang Rai

Hallo iedereen,

Op donderdag 9 februari pakten we, na een stevig ontbijt, onze rugzakken opnieuw in om ’s middags onze reis naar Chiang Rai aan te vatten.  Een red-cab bracht ons naar het busstation waar we om 12:30 op perron 20 een greenline-bus namen naar het noordoosten.  Onze bagage verdween in de laadruimte en wij werden door een hostess begeleid naar onze gereserveerde zitplaatsen.  We werden op voorhand verwittigd dat we best onze dikke truien mee namen op de bus omdat de airco er altijd heel hard staat (17 graden was de temperatuur tijdens onze rit).  We installeerden ons in de ruime en comfortabele zetels voor een drie uur durende rit over kronkelende bergwegen.  Janne, David en Nele vielen vrij snel in slaap.  Toon bleef echter volharden in het spelen op zijn tablet.  Toen hij stopte met spelen en even naar het landschap keek, werd hij misselijk.  Papa zag dit aankomen en kon hem tijdig een plastic zakje toestoppen.  Daarna voelde Toon zich stilaan beter en kreeg hij weer wat kleur op zijn wangen.

In de “new busstation” in Chiang Rai, de eerste halte van twee, stapten we van de bus.  Daar werden we na enkele minuten reeds opgepikt door Polly.  Zij is de eigenares van My Dream Guesthouse.  Na een uurtje in haar pick-up kwamen we aan in een oase van rust in the middle of nowhere.  We kregen een bamboe-hut toegewezen met zicht op de Mae Kok rivier.

De volgende ochtend stonden we om 9 uur, in lange broek en met gesloten schoenen, paraat om de jungle te trotseren.  We werden toevertrouwd aan Chaha, een lokale gids die ons de weg zou wijzen.  Chaha is lid van de Lahu-stam, één van de zeven hill-tribes die in het noorden van Thailand wonen.  In de zomer werkt hij vooral op de rijstvelden en in de winter gidst hij gemiddeld twee maal per week toeristen door de jungle.  Een “gewone Thai” wordt door de Lahu niet aanvaard als gids in hun dorp en begrijpt ook hun taal niet.  We waren dus in goed handen bij hem.

In de voormiddag stapten we een 10-tal kilometer achter hem aan door de bamboebossen.  De smalle paden liepen langs steile hellingen omhoog en omlaag, langs diepe afgronden en soms versperd door omgevallen bamboe.  Janne liet na een half uur al vallen dat ze moe was … Wij deden drie uur over deze afstand, in zijn eentje doet Chaha dit normaal in 1 uur.

Nat van het zweet kwamen we ’s middags aan in een Lahu dorp.  We mochten uitrusten in de hut van een oom van de gids, terwijl deze laatste onze maaltijd begon te bereiden.  Bij de Lahu koken de mannen vaak.  Ze moeten hun vrouwen goed verwennen, want anders lopen ze het risico dat hun vrouw wil scheiden en met een “betere man” trouwt.  Lahu zijn zeer vriendelijke mensen maar je mag ze niet op de tenen trappen.  Als je iets doet dat voor hen niet door de beugel kan, dan heb je voor altijd afgedaan.

Het nieuws dat er blanken in het dorp waren ging snel, want al vlug zaten er een achttal mensen bij ons op de bamboe vloer.  Een omaatje kwam wat gek doen tegen Toon en Janne.  Ze was verwonderd hoe wit onze Toon wel was en moest heel erg lachen toen ze haar arm naast de zijne hield.  De hipster van de familie haalde zijn smartphone boven om onze kids te filmen.  We waren net weer opgedroogd toen Chaha aangaf dat we aan de volgende 10 kilometer moesten beginnen.

Toon en Janne waren ontzettend flink gedurende de ganse tocht, ook al begon Janne af en toe te mopperen.  Ze had overal pijn, was het beu om bergop te klauteren en wou geen smalle weggetjes meer.  We konden haar snel verstrooien door een liedje uit de klas te beginnen zingen: “goeie morgen mevrouw, goeie morgen meneer” & “diep in de jungle” waren wondermiddeltjes.  Tegen 17 uur kwamen we aan in een Lahu-dorp in de heuvels waar we de nacht mochten doorbrengen.  Dit dorp telde ongeveer 40 woningen en ongeveer 250 inwoners.

Een vriendelijk koppel begroette ons en bood ons verse thee, bananen, ananas en koekjes aan.  Na een koude douche in de badkamer (lees: hokje onder de paalwoning waar een tuinslang en frans toilet was) wist Toon te vertellen dat wij toch geluk hebben met ons mooie huis in België.  Nele mocht mee helpen in de keuken.  Dit was een plaats op de bamboevloer waar aarde gelegd was, 2 m op 2 m.  Hierop werden vijf verschillende vuurtjes gestookt.  Een laag vuur om de pot thee warm te houden, een feller vuur om het varken te bakken, de rijst te koken, het ei te wokken, …  Wat hebben we geleerd vandaag: beter roeren op de bodem van de wok want de houtvuren gaan zeer hard.  Een klein beetje verbrand, maar toch nog steeds lekker. ’s Avonds gingen Toon en Janne met de kippen op stok, of beter op hun dun matrasje onder een muskietennet.  Janne vond het een hemelbed en vertelde voor de zoveelste keer haar gedichtje “zachte witte watte wolken, voor ons eigen hemelbed” (Ja juffen, we hebben het regelmatig over de klas).  Net voor ze gingen slapen merkten Toon en Janne nog op dat de maan hier op zijn kop staat.  Toon zegt dat ze moe is geworden en daardoor omgevallen is.

Diezelfde avond nog werden we vergezeld door Nan, de eigenaar van My Dream Guesthouse.  Hij is een Karen, maar heeft de taal en gewoonten van de Lahu- en de Akha-stammen 27 jaar geleden geleerd.  Hij is een man met vele idealen en kan heel enthousiast vertellen over de verschillende minderhedenstammen.  Nan zal ons de volgende dag gidsen.

Iets voor vier werden we gewekt door de het gekraai van de vele hanen in het dorp.  Laat ons zeggen dat er bij iedere woning minstens 3 hanen rondliepen.  Vermenigvuldig dit met 40 huizen en je kan er je al wat bij voorstellen ...  Janne werd ook wakker en vroeg of de hanen een feestje hielden.  Het gekraai minderede pas rond 8 uur.

Toen we rond 9 uur vertrokken op onze tweede wandeldag vroegen we aan Nan om de kortste weg te nemen naar de waterval.  Dit omdat Janne er stilaan genoeg van had.  We waren stiekem blij dat we de schuld in Janne haar schoenen konden schuiven.  Nan nam uiteindelijk Janne in zijn armen en droeg haar het grootste deel van de tocht.  Verbazend hoe vlot en behendig hij stapte op deze paden, terwijl wij meermaals weggleden en ons moesten concentreren om onze voeten stabiel te plaatsen.  Na anderhalf uur klimmen kwamen we aan bij een waterval.  Nan gidste ons naar het tweede niveau, aangezien het hoogste volgens hem te glad was voor de kindjes.

De kindjes genoten van het verkoelende voetbad en de nevel van de waterval.  In de modder en het zand begon Janne al snel taartjes te bakken.  Ondertussen was Nan twee pennenhouders aan het snijden uit een stuk bamboe dat hij onderweg afgehakt had. 

Na nog een uurtje stappen kwamen we aan in een dorpje van de Akha-stam.  De hutten waren anders ingedeeld dan bij de Lahu.  De keuken en de leefruimte waren bijvoorbeeld twee verschillende ruimtes.  Maar waar de Akha nog meer in verschilden met de Lahu is dat polygamie toegestaan is.  De eerste vrouw kan herkend worden aan het hoofddeksel dat ze bij officiële aangelegenheden draagt.  Terwijl de man terug in de kookpotten roerde, stalde de hoofdvrouw een winkeltje uit met handgemaakte armbanden, tasjes en traditionele kledij.  We werden, net toen we de knoop moesten doorhakken of we al dan niet iets zouden kopen van de nogal prijzige koopwaar, aan tafel geroepen omdat het eten geserveerd werd.  Na de maaltijd vertrokken we met stille trom.  De hoofdvrouw was ondertussen luid snurkend in slaap gevallen in een zetel naast haar koopwaar.  Laat ons vrij te zeggen dat de Lahu ons meer gecharmeerd hadden dan de Akha.

Op onze laatste kilometers door het woud werden we niet gespaard.  Onze spieren deden pijn bergop, maar evenzeer bergaf.  Nan noemde Toon een echt soldaat, want hij bleef maar stappen zonder te mopperen.  Het was tegen onze principes, maar toch waren we blij toen uiteindelijk twee olifanten ons tegemoet kwamen in de jungle.  Het laatste uur stapten zij in ons plaats.

Wanneer we op de eerste avond in My Dream uitleg kregen over de trektocht, die we vanuit België reeds maanden geleden boekten, protesteerden we tegen deze olifantenrit.  Nan drukte ons toen op het hart dat het gaat over “vrije” olifanten die reeds meer dan 80 jaar eigendom zijn van de Karen.  Deze olifanten mogen vrij rondlopen in een stuk van de jungle en dragen maximaal 1 keer per dag toeristen.  We denken daar eerlijk gezegd het onze van …

De eerste olifant, waar Janne en Nele opzaten, werd halfweg de rit hard op het hoofd geslagen met een pin omdat hij niet snel genoeg luisterde.  Deze reus was ook nogal winderig, bij momenten liet hij een scheet per stap.  Janne vond dit hilarisch.  We hadden onze bedenkingen bij deze tocht, maar Toon en Janne vonden het plezant.

De olifanten werden aan de Mae Kok rivier ingeruild voor een longtailboat.  Dit is een lange, smalle boot, aangedreven door een automotor.  Deze bracht ons stroomopwaarts naar een hotspring waar we een leeg privé bad uit steen toegewezen kregen.  We konden dit vullen met warm water uit de bron, naar ons believen te mengen met koud water.  Heerlijk … al moet je de zwavelgeur erbij nemen.  Tot slot bracht de longtailboat ons nog verder stroomopwaarts naar My Dream Guesthouse.

De volgende dag sliepen we uit, lieten we onze kleren wassen en werden we in de namiddag naar het Bamboo Nest gebracht.  Dit ligt een tiental kilometer dichter bij Chiang Rai, aan de overkant van de rivier, iets meer de heuvels in.  We werden afgezet bij een bordje “Bamboo Nest 500 meter … WALK”.  Toen onze chauffeur met zijn 4x4 de laatste klim wou inzetten, hebben wij hem laten stoppen.  We zouden de laatste halve kilometer met de rugzakken op de rug wel overleven.

Onze familie hut keek uit over een vallei met rijstvelden, de heuveltoppen vooral bebost met bamboo.  Toon en Janne palmden al snel elk een bamboo hangmat in op ons overdekte terras.  Dit klinkt heel luxueus, maar het was back to basics.  De stroom voor de hutten werd voorzien door een zonnepaneel.  Na zonsondergang was de stroom, die overdag opgeslagen was in een autobatterij, net voldoende om iedereen van licht te voorzien.  Wie bijvoorbeeld zijn gsm wou opladen, kon dit overdag doen in het restaurant.

In het Bamboo Nest kregen al de gasten eten geserveerd om 19u30.  De kindjes aten twee avonden spaghetti met een heerlijke tomatensaus.  Wij kregen telkens een best pittige, maar lekkere maaltijd voorgeschoteld.  Als dessert kregen we vers fruit: ananas uit het nabijgelegen dorp, bananen uit de eigen tuin, …

Het groepsgevoel in het guesthouse werd iedere avond aangewakkerd door een kampvuur.  We zaten samen met Nederlanders, Fransen, Duitsers, Britten en Zwitsers.  De goed verzorgde katten en honden van het guesthouse kregen ondertussen alle aandacht van Toon en Janne.  Ons tweedaagse verblijf in het Bamboo Nest vloog voorbij en raakte gevuld met … vooral niks doen.  Al kon David het niet laten om toch naar het nabijgelegen dorpje te wandelen.  Toon werd aan het werk gezet met wat vaardigheidsoefeningen van juf Veronique.

Op Valentijn maakten we gebruik van de dagelijkse gratis drop-off in Chiang Rai.  Na een kort oponthoud in het nabijgelegen dorpje, waar we de batterij van de wagen van het Nederlandse koppel terug aan de praat kregen, werden we afgezet aan het oude busstation in het centrum van Chiang Rai.  De eigenares, die het Guesthouse in haar ééntje runt, hielp ons een blue-cab te boeken (vervangt de Red-cab van Chiang Mai).  Deze taxi zou ons en onze bagage na een hele dag afzetten in de luchthaven.  Tijdens onze rit naar Chiang Rai hadden we enkele spandoeken gezien met reclame voor een “balloon festival”.  Toen we in het Singa Park rondtoerden bleek al snel dat dit pas ’s avonds van start ging.  We vroegen onze driver ons terug te brengen naar een lokaal marktje waar we lekkere brochettjes op de BBQ kochten als middagmaal.  We sloten af met verse aardbeien en spotgoedkope mini-banaantjes ( 0.40 euro voor ongeveer 20 banaantjes).

Na ons middagmaal, dat we verorberden in de backseat van onze taxi, bracht onze driver ons naar de “white temple”, ook gekend als de Wat Rong Khun.  Er werd gestart met de bouw van deze boeddhistische tempel in 1997, ongeveer de helft is nu afgewerkt.  Desondanks vonden wij dit een pareltje van modern Boeddhisme.

Die avond namen we afscheid van het noorden van Thailand.  Op de luchthaven werden we om 18 uur nog verrast door het nationale volkslied.  Wie wandelde stond stil, wie sprak zweeg, wie zat stond recht.  Wij deden mee ...